<oo>→<supr> Codex Suprasliensis

< 254r >

1. и҅ ѥ҅дини ѥ҅дномоу бесѣдоуи҅мъ и҅ꙁбавителю
   καὶ μόνοι, μόνῳ διαλεγώμεθα τῷ Λυτρωτῇ
2. нашемоу господоу глагол҄ѫште· нѣсмь досто-
   Κυρίῳ λέγοντες· Οὐκ ἐσμὲν ἱκα-
3. и҅ни да подъ стрѣхѫ подъи҅деши вь нашꙙ доу-
   νοὶ ἵνα ὑπὸ τὴν στέγην εἰσέλθῃς τῶν ἡμετέρων ψυ-
4. шꙙ· нъ е҅лма же тꙑ хоштеши дръжати сꙙ нами·
   χῶν· ἀλλ' ἐπειδὴ σὺ βούλει κρατεῖσθαι παρ' ἡμῶν,
5. то и҅ до коньца ꙗ҅ко чловѣколюбь҆ць҆ вьселити сꙙ вь҆
   ἐπειδὴ σὺ θέλεις ὡς φιλάνθρωπος οἰκεῖν ἐν
6. нꙑ вь҆ꙁлюби· тебѣ надѣѭ̑ште сꙙ прихажда-
   ἡμῖν, σοὶ θαρροῦντες προσερχό-
7. ѥ҅мъ· велиши владꙑко да вь҆ꙁнесемъ о̑устъ на-
   μεθα· κελεύεις, Δέσποτα, ἀναπετάσομεν τῶν στομάτων ἡ-
8. шихъ врата· ꙗ҅же тꙑ ѥ҅динъ сътворилъ ѥ҅си· въ-
   μῶν τὰς πύλας ἃς σὺ μόνος ἐδημιούργησας. Εἰσ-
9. ходиши чловѣколюбь҆ствомъ ꙗ҅коже бѣ· въхо-
   έρχῃ μετὰ φιλανθρωπίας ὡς πέφυκας, εἰσέρ-
10. диши о҅трѣшаѥ҅ши беꙁаконии҆ сь҆вѫꙁꙑ· въхо-
    χῃ – λύεις τοὺς τῶν ἀνομημάτων δεσμούς, εἰσέρ-
11. диши и҅ о҅свѣштае҅ши тьмнꙑѧ҆ нашꙙ помꙑ-
    χῃ καὶ φωτίζεις τοὺς ἐσκοτισμένους ἡμῶν λογισ-
12. слꙑ· вѣрь҆ствоуѥ҅мъ ꙗ҅ко то сътвориши· не бо нꙿ
    μούς. Πιστεύομεν ὡς τοῦτο ποιήσεις. Οὔτε
13. ни блѫдницꙙ съ слъꙁами к тебѣ прибѣгъшꙙ
    γὰρ πόρνην μετὰ δακρύων σοι προσελθοῦσαν
14. к тебѣ не о҅тъбѣже· ни раꙁбои҅ника о҅стави бꙑ-
    ἀπέφυγες, οὐδὲ διώκτην ... κατέλειπας εἶ-
15. ти ꙗ҅къ бѣ· ни мꙑтара о҅тъврь҆же покаѭ̑шта сꙙ·
    ναι ὃ ἦν, οὔτε τελώνην ἀπεβάλου μετανοήσαντα,
16. ни гонителꙗ о҅тъгъна поꙁнавь҆ша твоѥ҆ цѣсарь҆-
    οὔτε λῃστὴν ἐπιγνόντα τὴν σὴν βασιλείαν ἐδίωξας,
17. ствиѥ҆· нь҆ ти вь҆си покаа҅нь҆ѥ҅т мъ о҅тъ тебе приѧти
    ἀλλὰ τούτους ἅπαντας ὑπὸ τῆς μετανοίας σοι προσαχθέντας
18. бꙑшꙙ· и҅ вь҆ ликъ твои҅хъ дроугъ вь҆рꙙди· да съ
    ἐν τῷ χορῷ τῶν σῶν φίλων κατέταξας. Μετὰ
19. такоѭ̑ о̑убо мольбоѭ̑ и҅ доушеѭ̑· небесь҆нꙑѧ҆
    τοιαύτης εὐχῆς καὶ ψυχῆς τῶν οὐρανίων
20. таи҅нꙑ прии҅мемъ· и҅ жить҆ѥ҅мъ цѣлоо̑умномъ
    μυστηρίων μεταλάβωμεν καὶ βίῳ σώφρονι
21. сами сꙙ о҅градимъ· и҅ да не и҅ꙁлаꙁи слово скврьна-
    περιφράξωμεν ἑαυτούς• Καὶ μὴ ἐξερχέσθω λόγος αἰσ-
22. во ѭ̑дѣже х꙯ъ вь҆лаꙁитъ· такоѭ̑ жиꙁниѭ̑ прѣ-
    χρὸς ὅθεν εἰσέρχεται Χριστός. Τοιαύτην πολιτείαν
23. хаждаите и҅ вꙑ новоо҅свѣштении҆ постꙑдите
    καὶ ὑμεῖς μετέρχεσθε οἱ νεοφώτιστοι. Αἰδέσθητε
24. сꙙ не болѣꙁнь҆наа҅го раждань҆ꙗ кѫпѣли не о҅тъме-
    τὰς ἀνωδύνους ὠδῖνας τῆς κολυμβήθρας καὶ μὴ ἀθετή-
25. штате сꙙ ст꙯ꙑѧ҆· да не рече на вꙑ кѫпѣль҆· сꙑнꙑ
    σητε τὴν θείαν λοχείαν αὐτῆς ἵνα μὴ εἴπῃ καθ' ὑμῶν ἡ κολυμβήτρα· „Υἱοὺς
26. родихъ и҅ вь҆ꙁнесохъ ти же сꙙ о҅тъвръгошꙙ мене·
    ἐγέννησα καὶ ὕψωσα, αὐτοὶ δέ με ἠθέτησαν".
27. вь҆ небесехъ ваша вь҆писана сѫтъ и҅мена· не па-
    Ἐν οὐρανοῖς ὑμῶν ἀναγέγραπται τὰ ὀνόματα, μὴ πά-
28. кꙑ вь҆ тинѫ сластиѭ̑ ꙁълꙑи҅ми дѣлꙑ· сами сꙙ
    λιν τῷ βορβόρῳ τῶν ἡδονῶν ἑαυτοὺς
29. покалꙗи҅те· сь҆влачꙙште же риꙁꙑ бѣлꙑѧ҆ не съвла-
    ἐγκυλίσητε ... Ἀποδύεσθε τὰς λευκὰς στολάς, ἀλλὰ μὴ συναποδύ-
30. чите бѣлости доушь҆нꙑѧ· тѫ бо о҅деждѫ а҅ште
    σησθε τὴν λευκότητα τῶν ψυχῶν. Ταύτην γὰρ τὴν στολὴν ἐὰν

Iohannes Chrysostomus· De incredulitate ap· Thomae homilia