<oo>→<supr> Codex Suprasliensis

< 247r >

1. и҅ самоѥ҆ о̑унꙑниѥ о҅тꙙто бꙑстъ· ѥ҅дина бо вь҆сѣмъ
   καὶ αὐτὴ ἡ ἀθυμία ἀνῄρηται· ἐν γὰρ ἅπασίν
2. ѥ҅стъ риꙁа· о҅дѣнь҆ѥ҅ с ^ь пас ^ь ноѥ҆· и҅ въпиѥтъ павьлꙿ
   ἐστιν ἱμάτιον τὸ ἔνδυμα τὸ σωτήριον· καὶ βοᾷ Παῦλος
3. глагол҄ꙙ· ѥ҅лико въ х꙯а крь҆стисте сꙙ· въ х꙯а о҅блѣк^о-
   λέγων· Ὅσοι εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασ-
4. сте сꙙ· не моꙁѣмъ о̑убо посрамити праꙁдь҆нь-
   θε. Μὴ τοίνυν καταισχύνωμεν τὴν
5. ства сего мол҄ѫ сꙙ· нъ достои҅нѫ мѫдрость҆ да-
   τοιαύτην ἑορτήν, παρακαλῶ, ἀλλὰ ἄξιον φρόνημα τῶν δεδω-
6. нꙑи҅хъ намъ о҅тъ доуховнааго дара вьсприїмъ ше·
   ρημένων ἡμῖν παρὰ τῆς τοῦ Χριστοῦ χάριτος ἀναλάβωμεν.
7. не въдадимъ себе пьꙗ҅нь҆ствоу и҅ лихоꙗ҅день҆-
   Μὴ μέθῃ καὶ ἀδηφαγίᾳ ἑαυτοὺς ἐκδώσωμεν,
8. ю̑· нъ раꙁоумѣвъше нашего владꙑкꙑ прѣчꙿ-
   άλλ' ἐννοήσαντες τοῦ ἡμετέρου Δεσπότου τὴν φιλοτι-
9. сть҆· ꙗ҅ко и҅ богатꙑѧ равно почь҆те· и҅ рабꙑ и҅ сво-
   μίαν. καὶ ὅτι καὶ πλουσίους ... ὁμοίως ἐτίμησε καὶ δούλους καὶ ἐλευ-
10. бодꙑ· и҅ на всѣхъ о҅бь҆штъ даръ и҅ꙁлиꙗ· въꙁда-
    θέρους, καὶ εἰς πάντας κοινὴν τὴν δωρεὰν ἐξέχεεν, ἀμειψώ-
11. димъ благодѣтел҄еви ꙁа бꙑвъшѫѭ̑ на насъ
    μεθα τὸν εὐεργέτην τῆς περὶ ἡμᾶς
12. милость· въꙁдаань҆ѥ҆ довь҆ль҆но· житиѥ о̑уго-
    εὐνοίας· ἀμοιβὴ δὲ ἀρκοῦσα πολιτεία ἀρέσ-
13. дь҆но· и҅ доушѫ трѣꙁвѫ и҅ въстанивѫ· Се праꙁꙿ-
    κουσα, καὶ ψυχὴ νήφουσα καὶ διεγηγερμένη. Αὕτη ἡ ἑορ-
14. дь҆нь҆ство и҅ тръжь҆ство не и҅мѣнь҆ꙗ трѣбоуѥт·
    τὴ καὶ πανήγυρις οὐ χρημάτων δεῖται.
15. не брашна· нъ вол҄ѫ ѥ҅динѫ· и҅ сь҆вѣсть҆ чистѫ·
    οὐ δαπάνης, ἀλλὰ προαιρέσεως μόνης καὶ διανοίας καθαρᾶς
16. нѣстъ ничꙿсоже тѣлесь҆на коупити· нъ вьсе доу-
    Οὐδὲν σωματικόν ἐστιν ὠνήσασθαι, ἀλλὰ πάντα πνευ-
17. ховь҆но· послоушаниѥ҆ бж꙯иї словесъ· моль҆бꙑ
    ματικά· ἀκρόασιν θείων λογίων, εὐχὰς
18. о҅тчꙙ· благословест^вениꙗ҆ и҅е҅реи҆· божии҅хъ неи҅ꙁꙿ-
    Πατέρος, εὐλογίας ἱερέων, τῶν θείων [καὶ] ἀποῤ-
19. дреченъ таи҅нъ о҅бь҆штеньꙗ· мира и҅ е҅дин҄еньѥ҆
    ῥήτων μυστηρίων τὴν κοινωνίαν, εἰρήνην καὶ ὁμόνοιαν,
20. и҅ доуховънꙑѧ дарꙑ· и҅ достои҅нꙑ даѭ̑штааг^о
    καὶ πνευματικὰ δῶρα καὶ ἄξια τῆς τοῦ δωρουμένου
21. любьꙁнааго даа҅нь҆ꙗ· праꙁдь҆нъствоуи҅мъ о̑уб^о
    φιλοτιμίας. Ἑορτάσωμεν τοίνυν
22. праꙁдьнь҆ство се· вь҆ н҄еже въста г꙯ь· въсталъ бо
    τὴν ἑορτὴν ταύτην ἐν ᾗ ἀνέστη ὁ Κύριος. Ἀνέστη γάρ,
23. и҅ вьсел҄енѫѭ̑ съвьста҅вилъ· то о̑убо въсталъ ѫ҅-
    καὶ τὴν οἰκουμένην ... συνανέστησε. Καὶ αὐτὸς μὲν ἀνέστη, τὰ δε-
24. ꙁꙑ съмрь҆ть҆нꙑѧ растрьгнѫвъ· ни же вьскрѣ-
    σμὰ τοῦ θανάτου διαῤῥήξας· ἡμᾶς δὲ ἀνέστη-
25. силъ· пленицꙙ нашихъ грѣховъ раꙁдрѣшивъ·
    σε, τὰς σειρὰς τῶν ἡμετέρων ἁμαρτιῶν διαλύσας.
26. съгрѣшилъ а҅дамъ и҅ о̑умрѣтъ· не сьгрѣшилъ
    Ἥμαρτεν ὁ Ἀδάμ, καὶ ἀπέθανεν· οὐχ ἥμαρτεν
27. х꙯ъ и҅ о̑умрѣтъ· ново и҅ прѣславь҆но· тъ сь҆грѣшил
    ὁ Χριστός, καὶ ἀπέθανε. Καινὸν καὶ παράδοξον ἐκεῖνος ἥμαρτε,
28. и҅ о̑умрѣтъ· сь не съгрѣшилъ и҅ о̑умрѣтъ· чсо
    καὶ ἀπέθανεν· οὗτος οὐχ ἥμαρτε, καὶ ἀπέθανε. Τίνος
29. дѣлма и҅ почто· да съгрѣшивꙑи҆· и҅ о̑умьрꙑи҆·
    ἕνεκεν, καὶ διὰ τί; Ἵνα ὁ ἁμαρτὼν καὶ ἀποθανών,
30. не съгрѣшивъшиїм хъ· въꙁможетъ о҅тъ ѫ҅ꙁъ
    διὰ τοῦ μὴ ἁμαρτόντος δυνηθῇ τῶν θανάτου δεσμῶν

---

Iohannes Chrysostomus· In sanctum Pascha homilia 2