<oo>→<supr> Codex Suprasliensis

< 243v >

1. о̑упꙿваѭ̑штии҅хъ на н҄ь вьскрѣситъ· Се ѥ҅стъ чь҆-
   τοὺς εἰς αὐτὸν πιστεύοντας ... ἀνίστησιν. Αὕτη,
2. стънꙑи начꙙтъкъ праꙁдь҆никъ пасхꙑ· и҅ си
   ὡς ἐν κεφαλαίῳ, ἐστὶν ἡ σεμνὴ τοῦ πάσχα ἑορτὴ καὶ ταῦτα
3. сѫтъ таи҅нꙑ христиа҅номъ· о҅ вь҆скрѣшении
   χριστιανῶν τὰ μυστήρια· περὶ ἀναστάσεως
4. мрь҆твꙑи҅хъ· и҅ жиꙁни бѫдѫштааго вѣка
   νεκρῶν καὶ ζωῆς αἰωνίου
5. праꙁдьноуѥ҅мъ· сего ради о̑убо праꙁдь҆ноуи҅мь҆·
   πανηγυρίζομεν. Τοιγαροῦν ἑορτάσωμεν
6. не квасомъ ꙁь҆лобꙑ и҅ лѫкавь҆ствиꙗ· нъ опрѣ-
   μἠ ἐν ζύμῃ κακίας καὶ πονηρίας, ἀλλ' ἐν ἀζύ-
7. снъкꙑ чистотꙑ и҅ їстинꙑ· вѣроуѭ̑ште въ о҅-
   μοις εἰλικρίνειας καὶ ἀληθείας, πιστεύοντες εἰς πα-
8. ц꙯а и҅ сн꙯а и҅ ст꙯ааго дх꙯а· въ трои҅цѫ ѥ҅дноѥ҅сть҆ствь҆-
   τέρα καὶ υἱὸν καὶ ἅγιον πνεῦμα, εἰς τριάδα ὁμοούσι-
9. нѫ и҅ несътворенѫ вѣроуѭ̑ште о҅ вь҆скрѣшении҆·
   ον ἄκτιστον· πιστεύοντες τῇ ἀναστάσει,
10. чаѭ̑ште г꙯а пакꙑ грꙙдѫшта· о̑уже не сьмѣрена
    προσδοκῶντες τὸν κύριον πάλιν ἐρχόμενον οὐκέτι μέντοι ταπεινῶς
11. нъ славь҆на· сь҆ свѣтьлость҆ѭ̑ небесьскоѭ̑· съ свѣ-
    ἀλλ' ἐνδόξως μετὰ λαμπρότητος οὐρανίου, μετὰ φω-
12. тълꙑи҅ми а҅гг҄елꙑ· съ трѫбоѭ̑· и҅ страхомъ и҅ радо-
    τεινῶν ἀγγέλων, μετὰ σάλπιγγος καὶ φόβου καὶ χα-
13. стиѭ̑· радостиѭ̑ же свꙙтꙑихъ и҅ правь҆днꙑих ⁘
    ρᾶς· χαρᾶς μὲν τῶν ἁγίων καὶ δικαίων,
14. страхом же неправьдь҆нꙑихъ и҅ грѣшь҆нꙑи҅хъ·
    φόβου δὲ τῶν ἀδίχων καὶ ἁμαρτωλῶν.
15. б꙯ъ же мира ^{вь҆сѣх·} да нꙑ съподобитъ· вь҆скрѣшению̑
    Ὁ θεὸς δὲ τῆς εἰρήνης πάντας ἡμᾶς καταξιώσειε τῆς μετὰ
16. ст꙯ꙑи҅хъ· дѣлꙑ благꙑ дешенꙑ· и҅ правоѭ̑ вѣроѭ̑·
    ἁγίων ἀναστάσεως ἐν ἔργοις καλοῖς εὑρεθέντας καὶ πίστει ὀρθοδόξῳ . . .
17. ꙗ҅ко томоу слава и дръжава вь҆ вѣкꙑ вѣкомь а҅минꙿ ⁘
    μεθ' οὗ δόξα ... εὶς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
18. 
    
19. свꙙтааго о҅ц꙯а нашего ї а҅рꙿхие҅п꙯па бꙑвꙿша костантин҄ѣ
    
20. града· їѡ̑а҅нна ꙁлатоо̑устаа҅го· слово на тридꙿневно-
    
21. ѥ вьскрѣшеньѥ г꙯и нашего· въ понедѣлникъ ⁘
    
22. Добро ѥ҅стъ врѣмꙙ дь҆ньсь вьсѣмъ намъ вьꙁꙿпити·
    Εὔκαιρον σήμερον ἅπαντας ἡμᾶς ἀναβοῆσαι
23. реченоѥ блаженꙑи҅мъ дд꙯омъ· кто въꙁглагол҄етъ
    τὸ παρὰ τοῦ μακαρίου Δαυῒδ εἰρημένον. Τίς λαλήσει
24. силꙑ г꙯нꙙ· о̑услꙑшанꙑ сътворитъ вьсꙙ хвалꙑ
    τὰς δυναστείας τοῦ Κυρίου, ἀκουστὰς ποιήσει πάσας τὰς οἰνέσεις
25. ѥ҅го· е҅се намъ приде вь҆ꙁлюбь҆ѥноѥ и҅ сь҆пасноѥ҆
    αὐτοῦ; Ἰδοὺ ἡμῖν παραγέγονεν ἡ ποθεινὴ καὶ σωτήριος
26. праꙁдень҆ство· вь҆скрѣсьнꙑи҆ дь҆нь҆ г꙯и нашего їсꙋ
    ἑορτή, ἡ ἀναστάσιμος ἡμέρα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ
27. х꙯а· мирънаꙗ вина· сь҆миреньꙗ начꙙтъкъ· боре-
    Χριστοῦ, ἡ τῆς εἰρήνης ὑπόθεσις, ἡ τῆς καταλλαγῆς ἀφορμή, ἡ τῶν πολέ-
28. нии҆ о҅тꙙтьѥ· раꙁорень҆ѥ҆ сьмрьти· побѣжденьѥ҆
    μων ἀναίρεσις, ἡ τοῦ θανάτου κατάλυσις. ἡ τοῦ
29. диꙗ҅волово· дьнесь҆ анг҄ели съ чловѣкꙑ раꙁмѣси-
    διαβόλου ἧττα. Σήμερον ἄνθρωποι τοῖς ἀγγέλοις ἀνεμίγη-
30. шꙙ сꙙ· и҅ носꙙштии тѣло съ беспльтънꙑими си-
    σαν, καὶ οἱ σῶμα περικείμενοι μετὰ τῶν ἀσωμάτων δυ-

Iohannes Chrysostomus· In sanctum Pascha homilia 1 / Iohannes Chrysostomus· In sanctum Pascha homilia 2