<oo>→<supr> Codex Suprasliensis

< 228r >

1. ньнꙑи҅хъ ꙗ҅ко странна бесхрамника· о҅тъ
   ον ἐπὶ ξένοις ἄοικον ... τὸν ἐξ
2. ꙗ҅сли^ї ꙗ҅ко странна· о҅тъ їрода бѣжавъша· Да-
   αὐτῆς τῆς φάτνης ὡς ξένον ἐξ Ἡρώδου φυγόντα. Δός
3. ждъ ми сего странꙿнааго· бѣжавъшааго о҅тꙿ
   μοι τοῦτον τὸν ξένον, τὸν ἐξ
4. самѣхъ пеленъ вь҆ е҅гуптъ· и҅же ни града ни
   αὐτῶν τῶν σπαργάνων ἐν Αἰγύπτῳ ... ὃς οὐ πόλιν, οὐ
5. вь҆си· ни храма ни о҅битѣли ни рода и҅матъ·
   κώμην, οὐκ οἶκον, οὐ μονήν, οὐ συγγενῆ κέκτηται,
6. въ стоуждеи странѣ· съ мрь҆тиѭ̑ и҅мѫштаа-
   ἐπ' ἀλλοδαπῆς δὲ χώρας σὺν τῇ μητρὶ ἔχοντα
7. го житиѥ· и҅ дръжꙙштааго вь҆сѣчь҆скаꙗ·
   τὴν οἴκησιν καὶ τὰ πάντα κατέχοντα.
8. даждъ ми ѡ̑ владꙑко· сего висꙙштааго на
   Δός μοι, ὦ ἡγεμών, τοῦτον τὸν ἐπὶ
9. дрѣ[вѣ] нага· да покрꙑѭ̑ покрꙑвьшаа҅го моѥ҅го
   ξύλου γυμνόν, σκεπάσω τὸν τῆς ἐμῆς
10. състава наготѫ· даждъ ми сего мрътвааго
    φύσεως σκεπάσαντα τὴν γύμνωσιν. Δός μοι τοῦτον τὸν νεκρὸν
11. въкоупѣ и҅ б꙯а· да покрꙑѭ̑ покрꙑвъшаа҅го мо-
    ὁμοῦ καὶ θεόν, σκεπάσω τὸν τὰς ἐ-
12. ꙗ беꙁакониꙗ· даждъ ми сего мрь҆тваа҅го да по-
    μὰς ἁμαρτίας σκεπάσαντα. Δός μοι τοῦτον θά-
13. гребѫ· погребъшааго въ їѡ̑рданѣ моѧ грѣхꙑ·
    ψαι τὸν νεκρὸν τὸν ἐν Ἰορδάνῃ τὴν ἐμὴν ἁμαρτίαν θάψαντα·
14. о҅ мрьтвѣ мол҄ѫ· о҅тъ вь҆сѣхъ о҅бидѫ прии҅мꙿшꙋ·
    ὑπὲρ νεκροῦ παρακαλῶ ὑπὸ πάντων ἀδικηθέντος,
15. о҅тъ дроуга прѣданоу бꙑвъшоу· о҅тъ о̑учени-
    ὑπὸ φίλου πραθέντος, ὑπὸ μαθη-
16. ка прѣданоу· о҅тъ братиѧ и҅ꙁгънаноу· о҅тъ
    τοῦ προδοθέντος, ὑπὸ ἀδελφῶν διωχθέντος, ὑπὸ
17. свои҅хъ рабъ ꙁа о̑ухо о̑удареноу· о҅ мрь҆твѣ мол҄ѫ
    οἰκείων δούλων ῥαπισθέντος· ὑπὲρ νεκροῦ πρεσβεύω,
18. о҅сѫжденоу бꙑвъшоу о҅тъ свобожденꙑи҅хъ·
    τοῦ ὑπὸ τῶν ὑπ' αὐτοῦ ... ἐλευθερωθέντων κατακριθέντος,
19. о҅ть҆ н҄его· пиштѫ о҅цъта напоѥ҅ноу· о҅тъ и҅цѣ-
    ὑπὸ τῶν τραφέντων παρ' αὐτοῦ ὄξος ποτισθέντος, ὑπὸ τῶν ἰα-
20. лѣвъшии҅хъ· о҅тъ н҄его ꙗ҅ꙁвѫ прии҅мꙿшоуо̑умꙋ·
    θέντων ὑπ' αὐτοῦ τραυματισθέντος,
21. о҅тъ о̑ученикъ о҅ставь҆ѥ҅ноу· о҅тъ своѥ҅ѧ матере
    ὑπὸ μαθητῶν καταλειφθέντος, καὶ αὐτῆς τῆς μητρὸς
22. лишеноу· о҅ мрь҆твѣ ѡ̑ пилате мол҄ѫ· на дрѣвѣ
    ἀποστερηθέντος. Ὑπὲρ νεκροῦ, ὦ Πιλάτε, δυσωπῶ ἐπὶ ξύλου
23. висꙙшти· нѣстъ бо семоу о҅ть҆ца на ꙁеми· ни
    κρεμαμένου, οὐ γὰρ πάρεστι τούτῳ πατὴρ ἐπὶ γῆς, οὐ
24. дроуга кого нꙑнꙗ· ни о̑ученика· ни ѫжикꙑ
    φίλος τις, οὐ μαθητής, οὐ συγγενής,
25. ни погребителꙗ· нъ самъ ѥ҅дномоу ѥ҅дночꙙ-
    οὐκ ἐνταφιαστής, ἀλλ' αὐτὸς μόνος μόνου μονογε-
26. дъ· вь вь҆семь҆ мирѣ богъ· и҅ и҅нъ никтоже· си-
    νὴς ἐν κόσμῳ θεὸς καὶ ἄλλος οὐδείς. Τού-
27. мъ о҅тъ їѡ̑сифа къ пилатоу реченомъ· пове-
    των ὑπὸ Ἰωσὴφ πρὸς Πιλάτον εἰρημένων ἐκέλευ-
28. лѣ пилатъ въдати ѥ҅моу· прѣсвꙙтоѥ҆ тѣло
    σεν ὁ Πιλάτος δοθῆναι αὐτῷ τὸ πανάγιον σῶμα
29. їсоусово· пришъдъ же на гольгоѳино мѣсто·
    τοῦ Ἰησοῦ· καὶ ἐλθὼν ἐπὶ τὸν Γολγοθὰ τόπον
30. сънꙙтъ бога въ пльти о҅тъ дрѣва· и҅ полагаѥтꙿ
    καθεῖλε θεὸν ἐν σαρκὶ ἀπὸ τοῦ ξύλου, καὶ τίθησιν

Epiphanius Constantiens· In divini corporis sepulturam homilia