<oo>→<supr> Codex Suprasliensis

< 217v >

1. плодъ приносꙙ кричъ· вьн҄егдаже то сꙙ творѣꙿ-
   κραυγὴν καρποφοροῦσα. Ἒν ὅσῳ οὖν ταῦτα ἐπράττε-
2. ше· и҅ пилатъ ни глаголати ни слꙑшати мо-
   το, καὶ ὁ Πιλᾶτος οὔτε λέγειν οὔτε ἀκούειν ἠδύ-
3. жааше· съкоупь҆ѥ҅нааго ради мꙙтежа· и҅ ѫ҅со-
   νατο διὰ τὴν σύμμικτον ταραχήν, καὶ στά-
4. бица мꙑшлꙗа҅ше бꙑти· Поусти бо к н҄емꙋ
   σις ἐμελετᾶτο. Ἔπεμψε γὰρ πρὸς αὐτὸν
5. жена ѥ҅го добропомошть҆ница· поо̑уштаѥ҅-
   ἡ γυνὴ αὐτοῦ, καλὴ βοηθός, ἱέμε-
6. ма мѫжа въꙁдръжꙙшти· ничꙿтоже тебѣ
   νον ἄνδρα κατέχουσα· Μηδὲν σοὶ
7. и҅ правь҆дивоуо̑умоу томоу глагол҄ѫшти·
   καὶ τῷ δικαίῳ ἐκείνῳ, λέγουσα·
8. а҅ште можеши о҅тъпоусти и҆· а҅ште ли не мо-
   εἰ μὲν δύνασαι, σῶσον αὐτόν· εἰ δὲ οὐ δύ-
9. жеши самъ сꙙ гоноꙁи· тъчь҆ѭ̑ не глагол҄ѫ-
   νασαι, σαυτὸν διάσωσον· μόνον οὐχὶ λέγου-
10. шти дауи҅дова словесе· не погоуби сь҆ нечь҆-
    σα τὸ τοῦ Δαυΐδ λόγιον· Μὴ συναπολέσῃς μετὰ ἀσε-
11. стивꙑи҅ми доушꙙ моѥ҅ѧ· и҅ съ мѫжи кръвь҆-
    βῶν τὴν ψυχήν σου, καὶ μετὰ ἀνδρῶν αἱμά-
12. нꙑи҅ми живота своѥ҅го· ничꙿтоже тебѣ и҅ пра-
    των τὴν ζωήν σου. Μηδέν σοι καὶ τῷ δι-
13. вь҆дивоуо̑умоу о҅номоу· много бо пострада-
    καίῳ ἐκείνῳ· πολλὰ γὰρ ἔπα-
14. хъ ѥ҅го ради вь҆ сь҆нѣ· и҅нъ їѡ̑сифъ вь҆ сьнѣ-
    θον δι᾽ αὐτὸν κατ' ὄναρ. Ἄλλος Ἰωσήφ, διὰ τῶν ἐνυπνί-
15. хъ и҅стинѫ видꙙшти· жидовъскомъ кри-
    ων τὴν ἀλήθειαν ὁρῶσα, ταῖς Ἰουδαίων κραυ-
16. чемъ· сѫпротивь҆ сь҆вѣдѣтел҄ьствоуѭ̑шти·
    γαῖς ἀντιμαρτυροῦσα·
17. лѣпо бо и҅мъ бѣ женоѭ̑ побѣжденомъ бꙑти·
    ἔπρεπε γὰρ αὐτοὺς ὑπὸ γυναικῶν ἡττᾶσθαι.
18. о҅долѣ и҅мъ раа҅вь҆ блѫдница· о҅долѣ и҅мъ кръ-
    Ἐνίκησεν αὐτοὺς Ῥαάβ ἡ πόρνη, ἐνίκησεν αὐτοὺς ἡ αἱ-
19. воточиваꙗ· о҅долѣ ханаанꙑн҄и· и҅ нꙑнꙗ
    μοῤῥοοῦσα, ἐνίκησεν ἡ Χαναναία· καὶ νῦν
20. пакꙑ жена на н҄ꙙ крѣпитъ сꙙ· о҅тъвѣшта-
    πάλιν γυνὴ κατ' αὐτῶν ἴσταται· ἀπεκρί-
21. шꙙ же ѥ҅моу жидове· мꙑ ꙁаконъ и҅мамъ· и҅ п^о
    θησαν αὐτῷ οἰ Ἰουδαῖοι· Ἡμεῖς νόμον ἔχομεν, καὶ κατὰ
22. ꙁаконоу нашемоу длъжь҆нъ ѥ҅стъ о̑умрѣти·
    τὸν νόμον ἡμῶν ὀφείλει ἀποθανεῖν.
23. кꙑи҆ ꙁаконъ· кꙑи҅ми словесꙑ и҅ꙁвѣштаѥ҅-
    Ποῖον νόμον; ποίαις λέξεσι βεβαιούμε-
24. мъ· васнь҆ почьтенꙑи҅ми дь҆несь҆· а҅кꙑ о҅вь҆-
    νον; τάχα ταῖς σήμερον ἀναγνωσθείσαις; Ὡς πρόβα-
25. чꙙ на ꙁаколениѥ҆ веденъ бꙑстъ· и҅ а҅кꙑ а҅гнь҆-
    τον ἐπὶ σφαγὴν ἤχθη· καὶ ὡς ἀμ-
26. ць҆ бе ꙁълоби· прѣдъ стригѫштии҅мъ ѥ҅го
    νὸς ἐναντίον τοῦ κείροντος αὐτὸν
27. беꙁ гласа· тъ не о҅тврьꙁетъ о̑устъ свои҅хъ· о҅тъ
    ἄφωνος, οὗτος οὐκ ἀνοίγει τὸ στόμα αὐτοῦ· ἀπὸ
28. беꙁаконии людии҆ мои҅хъ· веденъ бꙑстъ
    τῶν ἀνομιῶν τοῦ λαοῦ μου ἤχθη
29. на сь҆мрь҆ть҆· сиѧ҆ о҅брѣтаѭ̑ потрѣбьнꙑ тѣ-
    εἰς θάνατον. Ταύτας εὑρίσκω χρησίμους ἐκεί-
30. мъ сьлогꙑ· и҅нь҆жде же никдеже· и҅соуса въ
    νοις τὰς συλλαβὰς· ἀλλαχοῦ δὲ οὐδαμῶς Ἰησοῦν

Iohannes Chrysostomus· In sancta et magna Parasceve homilia