<oo>→<supr> Codex Suprasliensis

< 215v >

1. помꙑслъ вьслѣдоуѭ̑штѫ потрѣбѫ и҅мѫ-
   ταῖς ἐπιθυμίαις ἀκολουθοῦσαν τὴν χρείαν ἔχον-
2. шта· не и҅мѫшта же добротꙑ ради видо-
   τα, οὐκ ἔχοντα δὲ διὰ κάλλους τῶν ὁρω-
3. мꙑи҅хъ· на что прьвоѥ҆ рѫцѣ простеръ·
   μένων τίνι πρότερον τὰς χεῖρας ὑποβάλλει·
4. просльꙁихъ многашди толикꙑ благꙑ-
   ἐδάκρυσα πολλάκις τὴν τοσαύτην μακαριότη-
5. н҄ꙙ· того видѣвъ о҅тъпадъша· о҅бьшта
   τα, αὐτὸν ἰδὼν ἐκπεσόντα· κοινὸν
6. бо бѣа҅ше страсть҆· и҅ нашего рода касаѭ̑-
   γὰρ ἦν τὸ πάθος, καὶ τοῦ ἡμετέρου γένους ἁπτό-
7. шти сꙙ· е҅гда же ли вь҆ е҅уа҅гг҄елиѧ вьꙁь҆рѣ-
   μενον. Ἐπειδὴ δὲ τοῖς Εὐαγγελίοις ἐνέτυ-
8. хъ· и҅ дої^дохъ сего дь҆ни· шестꙑи҆ бо бѣ и҅ о҅-
   χον, καὶ ἐλαβόμην ταύτης τῆς ἡμέρας (ἕκτη γάρ ἦν κἀκεί-
9. нъ и҅ сь҆· погоубихъ же и҅ печали прѣмѣ-
   νη, καὶ αὕτη), ἂν ἀπώλεσα τὴν λύπην, καὶ μετετέ-
10. нихъ сꙙ· и҅ свѣтълъ ѥ҅смь҆ словесемь҆· и҅
    θην τὴν γνώμην καὶ λευχειμονῶ τῷ λόγῳ, καὶ
11. глаголѫ къ себѣ и҅ къ вамъ· о҅тъбѣжа бо-
    λέγω ἐμαυτῷ καὶ ὑμῖν· Ἀπέδρα ὀδύ-
12. лѣꙁнь҆ и҅ печаль҆· и҅ въꙁдꙑханиѥ҆· ветъ-
    νη καὶ λύπη καὶ στεναγμός· τὰ ἀρ-
13. хаꙗ мимо минѫшꙙ· се бꙑшꙙ вь҆са нова·
    χαῖα παρῆλθεν, ἰδοὺ γέγονε τὰ πάντα καινὰ
14. ꙗ҅коже бо врачевь҆стии҆ о҅троци· ꙁмии҅нꙑѧ
    Ὥσπερ γὰρ ἰατρῶν παῖδες τὰς ὁφιώδεις
15. ꙗ҅ꙁвꙑ цѣлꙙтъ· и҅с тѣхъ и҅ꙁемьѭ̑ште цѣль҆-
    πληγὰς ἰῶνται, ἐξ αὐτῶν ἐκχέοντες τὰ ἀλε-
16. бь҆наꙗ бꙑлиꙗ҆· растворь҆ше винами ꙗ҅ꙁвъ-
    ξιφάρμακα, καὶ σκευάσαντες ταῖς ἀφορμαῖς τοῦ πά-
17. нꙑи҅ми врѣдъ цѣлꙙште· тако же и҅ съпасꙿ
    θους τὸ πάθος πολεμοῦντες· οὕτως ὁ Σωτὴρ
18. вь҆сꙙ ꙁьлꙑѧ винꙑ на благоѥ прѣтвори· го-
    πάσαις ταῖς κακῶν ἀφορμαῖς πρὸς ἀγαθὸν συνεχρήσατο, τὸ πι-
19. ркоѥ сладь҆ко сътворивъ чловѣчь҆ноѥ· на
    κρὸν γλυκὺ καταστήσας, τὸ χολῶδες εἰς
20. цѣлбѫ прѣложивъ· сь҆мрь҆тьноѥ стрѣка-
    θεραπείαν μεταβαλών, τὸ τοῦ θανάτου κέν-
21. ло на н҄ѫ сьвративъ· дрѣвѣнꙑи҆ врѣдъ на
    τρον κατ' αὐτοῦ περιστρέψας, τὴν τοῦ ξύλου βλάβην εἰς
22. съпасъ прѣложивъ· дьнь҆ вь҆ꙁь҆мъ миръ о҅-
    σωτηρίαν μετατιθείς, ἡμέραν λαβὼν τὸν κόσμον λυ-
23. печаливꙑи҆· и҅ дь҆нь҆ о҅тъда миръ вь҆ꙁвесе-
    πήσασαν, καὶ ἡμέραν ἀντιδιδοὺς τὸν κόσμον εὐφράνα-
24. ливъи҆· мьнѣ не вѣроуи нъ свои҅ма о҅чима·
    σαν. Ἐμοὶ μὴ πεισθῇς, ἀλλὰ τοῖς σοῖς ὀφθαλμοῖς·
25. виждъ сѫштии съборъ и҅ прѣстани къ намь
    βλέπε τὴν παροῦσαν ἐκκλησίαν, καὶ πέπαυσο πρὸς ἡμᾶς
26. о̑уставь҆ꙗ҅ѧ дь҆нь крь҆стьнꙑи҆· и҅ вьси весели-
    ἐρίζων. Ἡμέρα σταυροῦ, καὶ πάντες ἀγαλ-
27. мъ сꙙ· и҅ а҅лчамꙑ о҅тъ ꙁь҆ла и҅ о҅чиштаи҅мъ вьсе
    λόμεθα, καὶ νηστεύομεν ἀπὸ κακῶν, καὶ καθαρεύομεν ἅπαντα,
28. ѫ҅трьн҄еѥ и҅ вь҆нѣшь҆неѥ· сице праꙁдь҆ника сло-
    τὰ ἔσω, καὶ τὰ ἔξω. Οὗτος ὁ τῆς ἑορτῆς λό-
29. во· сиць веселиꙗ о҅браꙁъ· мала повѣдаѭ̑ кръ҆-
    γος, οὗτος ὁ τῆς εὐφροσύνης τρόπος. Μικρὰ λέγω τῆς τοῦ σταυ-
30. стънꙑѧ силꙑ чоудеса· вь҆ꙁь҆ри на крѫгъ вь҆-
    ροῦ δυνάμεως θαύματα· βλέψον πρὸς τὸν κύκλον τῆς οἰ-

Iohannes Chrysostomus· In sancta et magna Parasceve homilia