<oo>→<supr> Codex Suprasliensis

< 213v >

1. даꙗти свѣтъ да тъмѫ коупиши· почто ли
   σκειν φῶς καὶ ἀγοράζειν σκότος; ἱνατί δὲ
2. любь҆ве похоули поꙁнаниѥ҆· почто ли лобь҆ꙁа-
   τῆς ἀγάπης ἐνύβρισας τὸ γνώρισμα, ἱνατί δὲ φιλήμα-
3. нии҅мъ прѣдаа҅ниѥ твориши· добрѣ ли тꙙ
   τι, τὴν προδοσίαν ἐργάζῃ; καλῶς σε
4. о҅бличаѧ и҅ꙁдалече пророкъ вь҆пиꙗ҅ше· ѥ҅моу-
   στηλιτεύων πόρρωθεν ὁ προφήτης ἐβόα· “Οὗ
5. же клꙙтвꙑ о̑уста ѥ҅го пльна сѫтъ· горести
   ἀρᾶς τὸ στόμα αὐτοῦ γέμει καὶ πικρίας
6. и҅ ль҆сти· подъ ѧ҅ꙁꙑкомъ ѥ҅моу троудъ и҅ бо-
   καὶ δόλου, ὑπὸ τὴν γλῶσσαν αὐτοῦ κόπος καὶ πό-
7. лѣꙁнь҆· ꙗ҅ко и҅ бритва и҅ꙁоштрена сътворивъ
   νος· ὡσεὶ ξυρὸν ἠκονημένον ἐποίησας
8. ль҆сть҆· лобꙑꙁааше владꙑкѫ си· пристѫпи
   δόλον” καὶ κατεφίλεις τὸν δεσπότην σου· πρόσελθε,
9. лобь҆жи· трьпитъ ти владꙑка трь҆пѣли-
   φίλησον· ἀνέχεται ὁ σωτὴρ μακροθύ-
10. вꙑи҆· не ꙁълааго смрада твоѥ҅го лобꙑꙁаниꙗ
    μως, οὐ τὸ δυσῶδες τοῦ σοῦ φιλήματος
11. о̑увраштаѧ сꙙ· нъ ѥ҅же ти бѣ далъ даръ· и҅с тв^о-
    ἀποστρεφόμενος, ἀλλ' ἣν ἔδωκέ σοι χάριν ἐκ τῶν σῶν
12. и҅хъ и҅ꙁемьѧ о̑устъ· ҆Ѡ коль҆ми сь҆ребролю-
    χειλέων ἀνακαλούμενος. Ὦ πόσον ἡ φιλαργυ-
13. бь҆ство ꙁь҆ло· тѣмь҆ бо о̑ученикъ а҅постоль҆-
    ρία δεινόν· διὰ ταύτης ὁ μαθητὴς ἀποστολι-
14. ска и҅стѫвъ рꙙдоу· о̑удавь҆ѥ҅нию̑ ѫ҅же приѧ҆·
    κῆς ἀπορραγεὶς σειρᾶς, τοῦ πνιγμοῦ τὸ σχοινίον κληρονομεῖ
15. и҅ достои҅нѫ покаꙁа силѫ грьтань҆· и҅мже и҅ꙁи-
    καὶ ἄξιον δεικνύει τῆς ἀγχόνης τὸν λαιμόν, δι' οὗ προῆλ-
16. дошꙙ прѣдаа҅нию̑ словеса· сего же нечь҆стиваꙿ-
    θε τῆς προδοσίας τὰ ῥήματα ...
17. го о҅ставивъше· на благочь҆стива раꙁбои҅ни-
    
18. ка приведѣмъ слово· ѡ̑ свѣте неи҅сповѣди-
    
19. мꙑи҆· тѣмъ бо раꙁбои҅никъ въскочи съ крь҆-
    διὰ ταύτης γὰρ ὁ λῃστὴς ἐπήδησεν ἀπὸ σταυ-
20. ста въ раи҆· ѥ҅же бо и҅ видѣ г꙯а посрѣдоу висꙙ-
    ροῦ εἰς παράδεισον· ὡς γὰρ εἶδε τὸν δεσπότην ἐν μέσῳ κρεμά-
21. шта· и҅ вь҆сь҆ миръ трꙙсѫштъ сꙙ страхомь·
    μενον καὶ πᾶσαν τὴν κτίσιν κραδαινομένην τῷ φόβῳ
22. и҅ сль҆нь҆це лютоѭ̑ покрꙑваѥ҅мо сꙙ жел҄еѭ̑·
    καὶ ἥλιον μὲν ἐν χαλεπῷ κατακαλυπτόμενον πένθει,
23. дьнь҆нꙑи҅ же свѣтъ бѣжꙙшть҆· и҅ съставоу
    τῆς ἡμέρας δὲ τὸ φῶς ὑποφεῦγον, τὰ στοιχεῖα
24. чиноу своѥ҅го о҅ть҆мештѫть҆ сꙙ· камениѥ҆
    τὴν τάξιν ἀρνούμενα, ῥηγνυμένας
25. расѣдаѥ҅мо сꙙ· видѣвъ же вь҆се то и҅ на о̑умѣ
    τὰς πέτρας – ὡς ἅπαντα ταῦτα ἐθεάσατο, εἶτα τὸ συνειδὸς
26. си положивъ· и҅ подроуга си раꙁбои҅ника не
    ἀναγνοὺς τὸ ἑαυτοῦ καὶ συλλῃστοῦ
27. решти не вѣдꙑ словесъ· и҅ всѫ тварь҆ ѥ҅же ви-
    τὰς πράξεις οὐκ ἀγνοῶν, τὴν κτίσιν ὡς εἶ-
28. дѣ· сѣмо и҅ о҅намо ꙁꙑбьѭ̑штѫ сꙙ· и҅ трепе-
    δε τῇδε κἀκεῖσε φερομένην καὶ τρέ-
29. штѫштѫ· посрѣдоу висꙙшта владꙑкѫ·
    μουσαν, τὸν ἐν μέσῳ ὄντα δεσπότην
30. трепештѫштии҅хъ поꙁна· и҅ поꙁнавъ тоу
    τῶν τρεμόντων ἐγνώρισε καὶ γνωρίσας

Iohannes Chrysostomus· In magnam feriam homilia