<oo>→<supr> Codex Suprasliensis

< 212r >

1. чꙿто глагол҄еши· о҅ставь҆ѭ̑ ли е҅и҆ рече сьмире-
   Τί λέγεις. Ἀφήσω. Ναι, φησί· διὰ γὰρ τὴν εἰρή-
2. ниꙗ бо да съ братомъ и҅ си жрътва· а҅ тꙑ не
   νην τὴν εἰς τὸν ἀδελφόν σου καὶ αὕτη ἡ θυσία ... σὺ δὲ οὐ
3. и҅справиши мира· томоу причꙙштаѥ҅ши
   κατορθοῖς τὴν εἰρήνην, εἰκῇ μετέχεις
4. сꙙ жрътвѣ· нъ не раꙁоумно ти и҅справь҆е҅-
   της θυσίας· ἀνόνητον γάρ σοι τὸ κατόρθω-
5. ниѥ бꙑстъ· сътвори о̑убо о҅но прь҆воѥ· ѥ҅го
   μα γέγονε. Ποίησον τοίνυν ἐκεῖνο πρῶτον, δι' ὅ-
6. дѣлма жрьтва принесена бꙑстъ· да и҅ тъ-
   περ ἡ θυσία προσενήνεκται, καὶ τό-
7. гда насꙑтиши сꙙ добрѣ· сего дѣл҄ьма
   τε αὐτῆς ἀπολαύσεις καλῶς. Διὰ τοῦτο
8. бо сь҆ниде сꙑнъ бж꙯ии· да състрои҅тъ на-
   κατῆλθεν ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ἵνα καταλλάξῃ ἡ-
9. ше ѥ҅сть҆ство съ богомь҆· сего дѣлма не тъчиѭ̑
   μῶν τὴν φύσιν τῷ Δεσπότῃ· διὰ τοῦτο οὐκ
10. самъ приде· нъ и҅ насъ ѥ҅же тако творимъ·
    αὐτὸς μόνον ἦλθεν, ἀλλ' ἵνα καὶ ἡμᾶς τοὺς τὰ τοιαῦτα ποιοῦντας
11. своѥ҅моу и҅мени о҅бь҆штꙙ наречениꙗ· бла-
    ποιήσῃ τῆς ἑαυτοῦ προσηγορίας κοινωνούς. Μακά-
12. жени бо рече сь҆мираѭ̑штии· ꙗ҅ко то сꙑно-
    ριοι γάρ, φησίν, οἱ εἰρηνοποιοί, ὅτι αὐτοὶ υἱ-
13. ве божии҆ нарекѫтъ сꙙ· ѥ҅же бо сътвори ѥ҅-
    οὶ Θεοῦ κληθήσονται. Ὅπερ γὰρ ἐποίησεν ὁ μο-
14. днорожденꙑи҆ сꙑнъ божии҆· се и҅ тꙑ съ-
    νογενὴς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, τοῦτο καὶ σὺ ποί-
15. твориши противѫ силѣ своѥи҆· мироу и҅-
    ησον κατὰ δύναμιν ἀνθρωπίνην, εἰρήνης
16. сходатаи бꙑваѧ· и҅ себѣ и҅ намъ· сего дѣ-
    γενόμενος πρόξενος καὶ σεαυτῷ καὶ τοῖς ἄλλοις. Διὰ τοῦ-
17. лма тꙙ и҅ сꙑна нарицаѥтъ божиꙗ сь҆мира-
    τό σε καὶ υἱὸν Θεοῦ καλεῖ τὸν εἰρηνο-
18. ѭ̑шта· сего дѣлма вь҆ врѣмꙙ жꙙ ертвꙑ·
    ποιόν· διὰ τοῦτο καὶ ἐν τῷ καιρῷ τῆς θυσίας
19. ни ѥ҅дноѧ҅ же и҅ноѧ особь помꙙнѫ правь҆-
    οὐδεμιᾶς ἄλλης έμνημόνευσεν δικαιο-
20. дꙑ· нъ тъчьѭ̑ съ вь҆сѣмь҆ миръ и҅мѣти·
    σύνης, ἀλλ' ἢ τῆς πρὸς τὸν ἀδελφὸν καταλλαγῆς,
21. кажꙙ ꙗ҅ко вьсего бол҄е се ѥ҅стъ· хотѣхъ
    δεικνύς, ὅτι πάντων μεῖζόν ἐστι τοῦτο. Ἐβουλόμην
22. продль҆жити слово· нъ гонѣѭ̑тъ и҅ съвѣ-
    παρεκτεῖναι τὸν λόγον, ἀλλ' ἀρκεῖ καὶ τὰ εἰρη-
23. штанаꙗ· вь҆немь҆ѭ̑штии҅мъ а҅ште помь҆-
    μένα τοῖς προσέχουσιν, ἐὰν μνημο-
24. нꙙтъ· поминаимъ о̑убо си присно словеса·
    νεύωσι. Μνημονεύωμεν οὖν διαπαντὸς τούτων τῶν ῥημάτων,
25. ст꙯ꙑихъ цѣловании҆ грь҆дааго лобь҆ꙁаниа·
    καὶ τῶν ἁγίων φιλημάτων, καὶ τοῦ φρικωδεστάτου ἀσπασμοῦ
26. ѥ҅же къ себѣ самѣмъ· се бо съплѣтаѥ
    τοῦ πρὸς ἀλλήλους. Τοῦτο γὰρ συμπλέκει
27. о̑умꙑ нашꙙ· и҅ творитъ тѣлеси ѥ҅дꙿно-
    τὰς διανοίας ἡμῶν, καὶ ποιεῖ σῶμα ἓν
28. моу бꙑти вьсѣмъ· ѥ҅лꙿма и҅ ѥ҅днои пль҆ти
    γενέσθαι ἅπαντας, ἐπειδὴ καὶ ἑνὸς σώματος
29. причꙙштаѥ҅мъ сꙙ· вь҆си о̑убо сь҆лѣи҅мъ
    μετέχομεν οἱ πάντες. Κεράσωμεν οὖν
30. сꙙ вь҆ тѣло ѥ҅дꙿно· не пльти ^ї дроугъ къ дроугꙋ
    ἑαυτοὺς εἰς σῶμα ἕν, οὐ τὰ σώματα ἀλλήλοις

Iohannes Chrysostomus· De proditione Iudae homilia