<oo>→<supr> Codex Suprasliensis

< 211r >

1. мѣѧ въ о̑умѣ· да не осѫждениѥ вьꙁьметъ·
   χων ἐν τῇ διανοίᾳ, ἵνα μὴ εἰς κατάκριμα μεταλαμβάνῃ.
2. тъгда бо ѥ҅же и҅ вь҆ꙁꙙ хлѣбъ и҅ю̑да· тоу въ-
   Καὶ γὰρ τότε, μετὰ τὸ λαβεῖν τὴν προσφοράν, ἐπ-
3. скочи вь҆ н҄ь диꙗ҅волъ· не пль҆ть҆ о҅бидꙙ госп^о-
   επήδησε τῷ Ἰούδᾳ ὁ διάβολος, οὐ τοῦ σώματος καταφρονήσας τοῦ Δεσπο-
4. дьнѫ· нъ стоудъ о҅бидꙙ и҅ю̑динъ· да навꙑ-
   τικοῦ, ἀλλὰ διὰ τὴν ἀναισχυντίαν καταφρονῶν τοῦ Ἰούδα, ἵνα μά-
5. кнеши ꙗ҅ко и҅же недостои҅но вь҆ꙁемь҆ѭ̑тъ
   θῃς, ὅτι τοῖς ἀναξίως μετέχουσι
6. ст꙯оѥ комъканиѥ· въ тꙑ паче въскачетъ
   τῶν θείων μυστηρίων, τούτοις μάλιστα ἐπιπηδᾷ
7. и҅ вълаꙁитъ чꙙсто диꙗ҅волъ· ꙗ҅коже бо и҅ въ
   καὶ ἐπιβαίνει συνεχῶς ὁ διάβολος, ὥσπερ καὶ
8. и҅ю̑дѫ тъгда· чисто бо подобь҆нꙑи҅мъ поте-
   τῷ Ἰούδᾳ τότε. Αἱ γὰρ τιμαὶ τοὺς μὲν ἀξίους ὠφε-
9. кѫтъ· а҅ неподобь҆на   вь҆ꙁемь҆ѭ̑штии҅хъ
   λοῦσι, τοὺς δὲ παρὰ τὴν ἀξίαν ἀπολαύοντας
10. въ бол҄ьшѫѭ̑ мѫкѫ вълагаѭ̑тъ· и҅ не стра-
    εἰς μείζονα τιμωρίαν ἐμβάλλουσι. Καὶ ταῦτα, οὐχ ἵνα φο-
11. шꙙ глагол҄ѫ· нъ паче о̑утврьждаѧ· не бѫди
    βήσω, λέγω, ἀλλ' ἵνα ἀσφαλίσωμαι. Μηδεὶς τοίνυν
12. и҅ю̑доѭ тоу никтоже· да и҅матъ ꙗ҅доу ꙁъла·
    ἔστω Ἰούδας, μηδεὶς ἰὸν ἐχέτω πονηρίας.
13. брашно ѥстъ доуховьноѥ жрьтва· ꙗ҅ко бра-
    Τροφὴ γάρ ἐστι πνευματικὴ ἡ θυσία· καὶ καθάπερ ἡ
14. шь҆но пль҆тьноѥ ѥ҅гда въ ѫ҅тробѫ слоуꙁь҆ и҅мѣ-
    σωματικὴ τροφή, ὅταν εἰς γαστέρα χυμοὺς ἔχου-
15. ѭ̑штоу ꙁь҆ль въпадетъ· паче продлъжитъ
    σαν πονηροὺς ἐμπέσῃ, πλέον ἐπιτείνει
16. недѫгъ· не свои҅мъ ѥ҅стьствомь҆ нь҆ недѫгꙑ
    τὴν ἀῤῥωστίαν, οὐ παρὰ τὴν οἰκείαν φύσιν, ἀλλὰ παρὰ τὴν ἀσθένειαν
17. ѫ҅тробꙑ· сице и҅ о҅ таи҅нꙑи҅хъ доуховънꙑи҅хъ
    τῆς γαστρός· οὕτω δὴ καὶ ἐπὶ τῶν μυστηρίων τῶν πνευματικῶν
18. ѥ҅стъ· и҅ си бо ѥ҅гда въ о̑умъ въпадѫтъ ꙁъло-
    συμβαίνειν εἴωθε. Καὶ γὰρ καὶ αὐτά, ἐπειδὰν εἰς ψυχὴν ἐμπέσῃ πονη-
19. би пль҆нъ· паче того прокоудꙙтъ и҅ погоубꙙ-
    ρίας γέμουσαν, μᾶλλον αὐτὴν διαφθείρει καὶ ἀπόλλυ-
20. тъ· не свои҅мъ ѥ҅стьствомъ· нъ недѫгомъ
    σιν, οὐ παρὰ τὴν οἰκείαν φύσιν, ἀλλὰ παρὰ τὴν ἀσθένειαν
21. прии҅мъшꙙѧ доушꙙ· не моꙁи о̑убо никто-
    τῆς δεξαμένης ψυχῆς. Μηδεὶς τοίνυν
22. же ꙁъла о̑ума и҅мѣти вь себѣ· нъ о҅чисти-
    ἐχέτω ἔνδον πονηροὺς λογισμούς, ἀλλὰ καθάρω-
23. мъ срь҆дьце· къ чистѣи҅ бо приходимъ жрь҆-
    μεν τὴν καρδίαν· καὶ γὰρ καθαρᾷ προσερχόμεθα θυ-
24. твѣ· ст꙯ѫ сътворимъ доушѫ· мошть҆но бо
    σίᾳ ἁγίαν ποιήσωμεν τὴν ψυχήν· δυνατὸν γὰρ
25. ѥ҅днѣмъ҆ дь҆немъ семоу бꙑти· како и҅ кꙑ-
    καὶ ἐν μιᾷ ἡμέρᾳ τοῦτο γενέσθαι. Πῶς καὶ τί-
26. мъ о҅браꙁомъ· а҅ште и҅маши что до врага св^о-
    νι τρόπῳ; Ἐὰν ἔχῃς τι κατὰ τοῦ ἐχθροῦ,
27. ѥ҅го· и҅стръгни гнѣвъ· и҅цѣли ꙗ҅ꙁвѫ· о҅трѣ-
    ἔξελε τὴν ὀργήν, θεράπευσον τὴν πληγήν, λῦ-
28. ши враждѫ· да вьꙁь҆меши цѣль҆бѫ о҅тъ тре-
    σον τὴν ἔχθραν, ἵνα λάβῃς θεραπείαν ἀπὸ τῆς τρα-
29. пеꙁꙑ· къ жрь҆т^вѣ приходиши грь҆дѣ и҅ ст꙯ѣ·
    πέζης· θυσίᾳ γὰρ προσέρχῃ φρικτῇ καὶ ἁγίᾳ.
30. о̑убои҅ сꙙ съкаꙁаниꙗ того приноса· ꙁаколень
    Αἰδέσθητι τὴν ὑπόθεσιν αὐτῆς τῆς προσφορᾶς· ἐσφαγμένος

Iohannes Chrysostomus· De proditione Iudae homilia