<oo>→<supr> Codex Suprasliensis

< 210v >

1. и҅ю̑да причꙙстити сꙙ свꙙтѣи трепеꙁѣ·
   Ἰούδας, καὶ μετεῖχε τῆς ἱερᾶς τραπέζης.
2. ꙗ҅коже бо ноꙁѣ ѥ҅моу о̑умꙑ ѥ҅гда и҅ инѣ-
   Ὥσπερ γὰρ τοὺς πόδας αὐτοῦ ἔνιψε ὅτε καὶ τῶν ἄλ-
3. мъ о̑ученикомъ· сице и҅ ст꙯ꙑѧ пода ѥ҅мꙋ
   λων μαθητῶν, οὕτω καὶ τῆς ἱερᾶς μετέδωκε
4. трѣбꙑ· да ни ѥ҅дного же и҅матъ и҅ꙁвѣта·
   θυσίας ἵνα μηδεμίαν ἀπολογίας ἔχῃ πρόφασιν,
5. а҅ште прѣбѫдетъ въ ꙁьлѣ· вь҆се бо своѥ и҅-
   ἐὰν ἐπιμείνῃ τῇ πονηρίᾳ. Πάντα γὰρ τὰ παρ' ἑαυτοῦ εἰσ-
6. спльни х꙯с· нъ о҅нъ ѥ҅дначе прѣбꙑвааше
   ήνεγκεν· ὁ δὲ ἔμεινε τὴν πονηρὰν διατηρῶν
7. въ ꙁьлѣ о̑умѣ· Нъ врѣмꙙ о̑убо пристѫпи-
   γνώμην. Ἀλλὰ καιρὸς λοιπόν, τῇ φρικτῇ ταύτῃ προσελθεῖν
8. ти къ гръдѣи сеи трепеꙁѣ· вь҆си о̑убо и҅дѣ-
   τραπέζῃ. Πάντες τοίνυν προσέλθω-
9. мъ· сь лѣпꙑи҅мъ въꙁдръжании҅мъ и҅ чи-
   μεν μετὰ τῆς προσηκούσης σωφροσύνης καὶ νή-
10. стотѫ· не бѫди никтоже и҅ю̑доѭ тоу· не бѫ-
    ψεως καὶ μηδεὶς ἔστω Ἰούδας ἐκεῖ,
11. ди никтоже ꙁълъ· не бѫди никтоже и҅мѣѧ ꙗ҅-
    μηδεὶς ἔστω πονηρός, μηδεὶς ἔχων ἰ-
12. дъ· не ино въ о̑устѣхъ и҅мѣѧ ни въ о̑умѣ· при-
    όν, μὴ ἄλλα μὲν ἐπὶ τοῦ στόματος φέρων, ἄλλα δὲ ἐπὶ τῆς διανοίας. Πάρ-
13. де х꙯с и҅ нꙑнꙗ тъ жде· ѥ҅же трепеꙁѫ о҅нѫ о̑утво-
    εστιν ὁ Χριστός, καὶ νῦν ἐκεῖνος ὁ τὴν τράπεζαν ἐκείνην διακοσμή-
14. ри· сии и҅ нꙑнꙗ сиѭ̑ оутвараѥ· не бо ѥ҅стъ чл^о-
    σας, οὗτος καὶ ταύτην διακοσμεῖ νῦν. Οὐδὲ γὰρ ἄνθρω-
15. вѣкъ творꙙи прѣдълежꙙштаа· бꙑти пль҆-
    πός ἐστιν ὁ ποιῶν τὰ προκείμενα γενέσθαι σῶ-
16. ти и҅ крь҆ви христосовѣ· нъ распьнꙑи҅ сꙙ ꙁа
    μα καὶ αἷμα Χριστοῦ, ἀλλ' αὐτὸς ὁ σταυρωθεὶς ὑπὲρ
17. нꙑ х꙯с· о҅браꙁъ испль҆нꙗѧ строитъ· моли-
    ἡμῶν Χριστός. Σχῆμα πληρῶν ἔστηκεν ὁ ἱε-
18. твь҆никъ словеса глагол҄ꙙ о҅на нъ сила и҅ дара
    ρεύς, τὰ ῥήματα φθεγγόμενος ἐκεῖνα· ἡ δὲ δύναμις καὶ ἡ χάρις
19. божиꙗ ^вьсе ѥ҅стъ· се ми ѥ҅стъ пльть҆ рече· се слово
    τοῦ Θεοῦ πᾶσα ἐστί. Τοῦτό μου ἐστί τὸ σῶμα, φησί. Τοῦτο τὸ ῥῆμα
20. прѣди лежꙙштаꙗ о̑устраꙗѥ҆· ҅И ꙗ҅коже о҅нъ
    μεταῤῥυθμίζει τὰ προκείμενα· καὶ καθάπερ
21. гласъ глагол҄ꙙи· растите и҅ о̑умножаи҅те и҅ и҅-
    ἡ φωνὴ ἐκείνη ἡ λέγουσα· Αὐξάνεσθε, καὶ πληθύνεσθε, καὶ πλη-
22. спль҆ните ꙁемь҆ѭ̑· ѥдинѫ речено бꙑстъ·
    ρώσατε τὴν γῆν, ἐῤῥέθη μὲν ἅπαξ,
23. нъ по вь҆са лѣта дѣло бꙑваѥ҆тъ· силѫ тво-
    διὰ παντὸς δὲ τοῦ χρόνου γίνεται ἔργῳ ἐνδυνα-
24. рꙙ ѥ҅стъствоу нашемоу· на плодътворениꙗ҆·
    μοῦσα τὴν φύσιν τὴν ἡμετέραν πρὸς παιδοποιίαν·
25. сице и҅ сии гласъ ѥ҅дꙿнѫ реченъ· въи҅нѫ тре-
    οὕτω καὶ ἡ φωνὴ αὕτη ἅπαξ λεχθεῖσα καθ' ἑκάστην τρά-
26. пеꙁѫ въ в црькъвахъ· о҅тъ того до дьнесь҆·
    πεζαν ἐν ταῖς Ἐκκλησίαις ἐξ ἐκείνου μέχρι σήμερον
27. и҅ до пришъствиꙗ ѥмоу· жрътвѫ съвръ-
    καὶ μέχρι τῆς αὐτοῦ παρουσίας, τὴν θυσίαν ἀπηρ-
28. шенѫ творитъ· Не моꙁи о̑убо никтоже
    τισμένην ἐργάζεται. Μηδεὶς τοίνυν
29. съ ль҆сть҆ѭ̑ прити· не моꙁи никтоже непри-
    ὕπουλος ἔστω, μηδεὶς πονη-
30. ꙗ҅ꙁни пльть҆ сꙑ· не моꙁи никтоже ꙗ҅доу и҅-
    ρίας γέμων, μηδεὶς ἰὸν ἔ-

Iohannes Chrysostomus· De proditione Iudae homilia