<oo>→<supr> Codex Suprasliensis

< 206r >

1. вьсе· како не погоуби о̑ума си· чꙿто хоште-
   ἅπαν; πῶς οὐκ ἐξέστη ἡ διάνοια; Τί θέλε-
2. те ми дати и҅ а҅ꙁъ вꙑ прѣдамъ ѥ҅го· ҆Ѡ томꙋ
   τέ μοι δοῦναι, κἀγὼ ὑμῖν παραδώσω αὐτόν; Ταῦτά
3. ли тꙙ накаꙁа о̑учител҄ь повѣждъ ми· не то-
   σε ἐπαίδευσεν ὁ Χριστός, εἰπέ μοι; οὐ διὰ τοῦ-
4. го ли дѣл҄ьма глаголааше не притꙙжите
   το ἔλεγε, Μὴ κτήσασθε
5. ꙁлата· ни сь҆ребра· ни мѣди въ поꙗ҅сѣхъ ва-
   χρυσόν, μηδὲ ἄργυρον, μηδὲ χαλκὸν εἰς τὰς ζώνας ὑ-
6. шихъ· съ горꙑ прѣжде при ꙙт  ѧ тебѣ· сь҆ре-
   μῶν, ἄνωθεν προαναστέλλων σου τῆς φιλαρ-
7. бролюбь҆ствиꙗ съкаꙁаниѥ҆· не томоу ли
   γυρίας τὴν ὑπόθεσιν; οὐ ταῦτα
8. о̑учааше въи҅нѫ· и҅ по томь҆ глаголаа҅ше·
   παρῄνει διηνεκῶς καὶ μετὰ τούτων ἔλεγεν.
9. а҅ште тꙙ кꙿто ꙁао̑ушитъ о҅ деснѫѭ̑ ланитѫ·
   Ἐάν τίς σε ῥαπίσῃ εἰς τὴν δεξιὰν σιαγόνα,
10. о҅брати ѥ҅моу и҅ дроугѫѭ̑· чꙿто хоштете ми
    στρέψον αὐτῷ καὶ τὴν ἄλλην; Τί θέλετέ μοι
11. дати· ҆Ѡле беꙁоумиѥ҆· и҅ аꙁъ вамъ прѣда-
    δοῦναι, κἀγώ ὑμῖν παραδώσω αὐτόν ; Ὢ τῆς ἀπονοίας!
12. мъ ѥго· ꙁа что повѣждъ ми· чꙿто мало и҅ ве-
    Ἀντὶ τίνος, εἰπέ μοι; τί μικρὸν ἢ μέ-
13. лико пои҅мовати и҅мѣѧ прѣдаѥ҅ши о̑учи-
    γα ἐγκαλεῖν ἔχων, παραδίδως τὸν διδά-
14. телꙗ· ꙁа ꙁан҄еже ли ти прѣда· на бѣсꙑ власть·
    σκαλον; ὅτι σοι παρέδωκε τῶν δαιμόνων τὴν ἐξουσίαν;
15. ꙁане ли недѫгꙑ сътвори ти рѣшити· ꙁан҄е ли
    ὅτι νοσήματά σε λύειν ἐποίησεν; ὅτι
16. прокаженꙑѧ чистити· ꙁане ли мрь҆твꙑѧ
    λέπρας καθαίρειν; ὅτι νεκροὺς
17. въставити· ꙁан҄е ли надъ властиѭ̑ поста-
    ἀνιστᾶν; ὅτι τῇ τυραννίδι ἐπέστη-
18. ви тꙙ сь҆мрьти· въꙁ благодѣа҅ниꙗ ли си· си
    σε τοῦ θανάτου; ἀντὶ τούτων τῶν εὐεργεσιῶν, ταύτας
19. въꙁдаѥ҅ши въꙁдаꙗ҅ниꙗ҆· что хоштете ми
    δίδως τὰς ἀμοιβάς; Τί θέλετέ μοι
20. дати и҅ а҅ꙁъ вамъ прѣдамъ ѥ҅го· ҆Ѡ беꙁоумьѥ
    δοῦναι, κἀγὼ ὑμῖν παραδώσω αὐτόν; Ὢ τῆς ἀπονοίας!
21. паче же ѡ̑ сь҆ребролюбь҆ство· вьсе бо то породи
    μᾶλλον δέ, ὢ τῆς φιλαργυρίας! πάντα γὰρ ἐκείνη ἔτεκε
22. ꙁъло· на то сии помꙑсливъ прѣда о̑учителꙗ·
    τὰ κακὰ· ἐκείνης αὐτὸς ἐπιθυμήσας, προὔδωκε τὸν διδάσκαλον
23. сице бо ѥ҅стъ ꙁълꙑи҆ корень҆ ть҆· бѣса лютѣи҆·
    Τοιοῦτον γάρ ἐστιν ἡ πονηρὰ ῥίζα ἐκείνη, δαίμονος χαλεπωτέρα
24. о̑увꙙꙁъшꙙѧ вь҆ꙁвѣшаѧ доушꙙ· и҅ творитъ
    τὰς ἁλούσας ἐκβακχεύει ψυχάς, καὶ ποιεῖ
25. вь҆сего не ꙁнати· и҅ себе и҅ ближь҆нꙙѧ҆· и҅ ѥ҅сть҆-
    πάντα ἀγνοεῖν, καὶ ἑαυτὸν καὶ τοὺς πλησίον καὶ τοὺς τῆς φύ-
26. ствънꙑѧ ꙁаконꙑ· и҅ того самого и҅ꙁведетъ·
    σεως νόμους, καὶ αὐτῶν ἐκβάλει [τῶν φρενῶν]
27. и҅ о҅боуѥ҅на сътворитъ· ꙁь҆ри бо колико тъгда
    καὶ παραπλῆγας ἐργάζεται. Ὅρα γὰρ πόσα τότε
28. и҅ꙁведе отъ и҅ю̑динꙑ доушꙙ· бесѣдованиѥ
    ἐξέβαλεν ἐκ τῆς τοῦ Ἰούδα ψυχῆς τὴν ὁμιλίαν,
29. о҅бꙑчаи҆· о҅бь҆штиѥ҆ ѥ҅же на трепеꙁѣ· чоудеса
    τὴν συνήθειαν, τὴν κοινωνίαν τὴν ἐν τραπέζῃ, τὰ θαύματα,
30. о̑учениѥ· о̑увѣштаниѥ накаꙁаниѥ҆· вь҆са си
    τὴν διδασκαλίαν, τὴν παραίνεσιν, τὴν νουθεσίαν ταῦτα πάντα

Iohannes Chrysostomus· De proditione Iudae homilia