<oo>→<supr> Codex Suprasliensis

< 205v >

1. мьнꙙи҆ стоꙗти· блюди сꙙ да не падетъ· и҅ма-
   Ὁ δοκῶν ἑστάναι, βλεπέτω μὴ πέσῃ. Ἔ-
2. ши о҅бою̑ прить҆чоу· како о̑ученикъ мь҆нꙙ сто-
   χεις ἀμφοτέρων τὰ παραδείγματα, πῶς ὁ μαθητὴς δοκῶν ἑστά-
3. ꙗ҅ти паде· како блѫдница лежꙙшти въста·
   ναι, ἔπεσε· καὶ πῶς ἡ πόρνη κειμένη, ἀνέστη.
4. пль҆ꙁъкъ нашъ о̑умъ· вратка наша мꙑслъ҆·
   Εὐόλισθον ἡμῶν ἡ γνώμη, εὐπερίτρεπτον ἡ προαίρεσις·
5. сего дѣл҄ьма вь҆сѫдоу самѣмъ сꙙ въсѫдоу
   διὰ τοῦτο ἑαυτοὺς πανταχόθεν
6. о̑утврь҆дити и҅ о҅градити лѣпо· тъгда шъдъ
   ἀσφαλίζεσθαι καὶ τειχίζεσθαι χρή. Τότε πορευθεὶς
7. ѥ҅динъ о҅тъ двою̑ на десꙙте· и҅ю̑да и҅скарио҅ти-
   εἷς τῶν δώδεκα, Ἰούδας Ἰσκαριώ-
8. нъ· видиши ли о҅тъ колика мѣста и҅спаде·
   της. Ὁρᾷς ἀπὸ ποίου χοροῦ ἐξέπεσεν;
9. видиши ли колико о̑учениѥ҆ прѣо҅бидѣ· ви-
   ὁρᾷς ποίας διδασκαλίας κατεφρόνησεν; ὁ-
10. диши ли колико ꙁъло лѣность҆ и҅ о҅хлꙙданиѥ҆·
    ρᾷς ὅσον κακόν ἐστιν ἡ ῥᾳθυμία καὶ ἡ ὀλιγωρία;
11. и҅ю̑да глагол҄емꙑи и҅скарио҅тинъ· чꙿто ми на-
    Ἰούδας ὁ λεγόμενος Ἰσκαριώτης. Τί μοι λέ-
12. ричеши градъ ѥ҅моу· ꙗ҅роу и҅ того да бꙑхъ не
    γεις αὐτοῦ τὴν πόλιν; Εἴθε μὴ τοῦτον
13. вѣдѣлъ· и҅о̑уда слꙑшꙙи҅ сꙙ и҅скарио҅тинъ·
    ἐγίνωσκον! Ἰούδας ὁ λεγόμενος Ἰσκαριώτης.
14. чꙿсо о̑убо дѣлма намъ градъ ѥ҅моу наричетъ·
    Τίνος ἕνεκεν τὴν πόλιν αὐτοῦ λέγεις;
15. бѣ и҅ю̑да дроугꙑи҆ о̑ученикъ· рьвь҆нивꙑи҆
    Ἦν ἕτερος Ἰούδας μαθητής, ζηλωτὴς
16. наричемъ· да да не бѫдетъ тождеи҅мениѥ҅-
    ἐπικαλούμενος. Ἵν οὖν διὰ τῆς ὁμωνυμί-
17. мь҆ н҄ииа҅ꙗ҅же блаꙁна о҅тълѫчи сего о҅тъ и҅ног^о·
    ας μὴ γένηταί τις πλάνη, διεῖλε τοῦτον ἀπ' ἐκείνου,
18. и҅ о҅ного о҅тъ добрости намѣни и҅ю̑да рь^внивъи҆·
    καὶ ἐκεῖνον μὲν ἀπὸ τῆς ἀρετῆς ὠνόμασεν, Ἰούδας ὁ ζηλωτὴς·
19. сего же не намѣни о҅тъ ꙁълоби· не бо рече и҅ю̑-
    τοῦτον δὲ οὐκ ὠνόμασεν ἀπὸ τῆς κακίας· οὐ γὰρ εἶπεν, Ἰού-
20. да прѣдавникъ· а҅цѣ лѣпо бѣ ꙗ҅коже о҅ного
    δας ὁ προδότης. Καίτοι ἐχρῆν, ὥσπερ ἐκεῖνον
21. о҅тъ доброчь҆сти нарече· тако и҅ сего о҅тъ ꙁьл^о-
    ἀπὸ τῆς ἀρετῆς ἐκάλεσεν, οὕτω καὶ τοῦτον ἀπὸ τῆς κα-
22. бꙑ проꙁъвати и҅ решти· їю̑да прѣдавь҆ни-
    κίας προσαγορεῦσαι, καὶ εἰπεῖν, Ἰούδας ὁ προδό-
23. къ· нъ да тꙙ накажетъ чьсть҆ и҅мѣти о҅кле-
    της· ἀλλ' ἵνα σε παιδεύσῃ καθαρὰν ἔχειν κατ-
24. ветаниꙗ ѧ҅ꙁꙑкъ· и҅ прѣдавъшааго самого
    ηγορίας τὴν γλῶτταν, καὶ αὐτοῦ τοῦ προδότου
25. соумь҆нитъ сꙙ· шъдъ о҅тъ двою̑ на десꙙте и҅ю̑-
    φείδεται. Πορευθεὶς εἷς τῶν δώδεκα, Ἰού-
26. да и҅скарио҅тинъ· къ старѣишинамъ жь҆рь҆-
    δας Ἰσκαριώτης, πρὸς τοὺς ἀρχ-
27. чь҆скамъ рече и҅мъ· чꙿто ми хоштете дати
    ιερεῖς, εἶπεν αὐτοῖς· Τί μοι θέλετε δοῦναι,
28. и҅ а҅ꙁъ вамъ прѣдамъ ѥ҅го· ҆Ѡ гноусь҆нааго то-
    κἀγὼ ὑμῖν παραδώσω αὐτόν; Ὢ τῆς μιαρᾶς ἐκεί-
29. го гласа· како и҅скочи и҅ꙁ оустъ· како по-
    νης φωνῆς! Καὶ πῶς ἐξεπήδησε τοῦ στόματος; πῶς ἐκί-
30. двигнѫ ѧ҅ꙁꙑкъ· како не о҅цѣпѣнѣ тѣло ѥ҅мꙋ
    νησε τὴν γλῶσσαν; πῶς οὐκ ἐνάρκησεν τὸ σῶμα

---

Iohannes Chrysostomus· De proditione Iudae homilia