<oo>→<supr> Codex Suprasliensis

< 205r >

1. ка· и҅ приꙗ҅ꙁни· тъгда шьдъ ѥ҅динъ о҅тъ о҅бо-
   λον τῆς πονηρίας. Τότε πορευθεὶς εἷς τῶν δώ-
2. ю̑ на десꙙте· что ѥ҅стъ ѥ҅динъ о҅тъ двою̑ на
   δεκα. Τί ἐστιν, Εἷς τῶν δώ-
3. десꙙте· и҅ се велико ѥ҅моу кажетъ сѫште ви-
   δεκα; Καὶ τοῦτο μεγίστην αὐτῷ δείκνυσιν οὖσαν τὴν κατη-
4. таниѥ҆· ѥ҅же решти ѥ҅динъ о҅тъ о҅бою̑ на де-
   γορίαν τὸ εἰπεῖν, Εἷς τῶν δώδε-
5. сꙙте· бѣа҅хѫ бо и҅ їни о̑ученици и҅соусоу· седꙿ-
   κα. Καὶ γὰρ ἦσαν ἕτεροι μαθηταὶ τῷ Ἰησοῦ ἑβδο-
6. мь҆ десꙙтъ чисменемь҆· нь ти вътории҆ бѣа҅хѫ·
   μήκοντα τὸν ἀριθμὸν· ἀλλ' ἐκεῖνοι τὰ δευτερεῖα εἶχον,
7. ти не толикѫ и҅мѣа҅хѫ чь҆сть҆· ни толико
   ἐκεῖνοι οὐ τοσαύτης ἀπέλαυον τῆς τιμῆς, οὐδὲ τοσαύτης
8. пространь҆ство· не причꙙстишꙙ сꙙ таи҅нꙑхꙿ
   τῆς παῤῥησίας, οὐκ ἐκοινώνησαν ἀποῤῥήτων
9. толицѣхъ· два на десꙙте сихъ паче бѣа҅ше
   τοσούτων. Οἱ δώδεκα οὗτοι μάλιστα ἦσαν
10. и҅ꙁбьрано· и҅ ѥ҅же сии бѣа҅хѫ· сии҆ о҅крь҆сть҆ о̑у-
    δόκιμοι, καὶ ὁ περὶ τὸν βασιλέα χορὸς οὗτος ἦν· αὕτη
11. чителꙗ дроужина· и҅ о҅тъ сихъ и҅скочи и҅ю̑да·
    ἡ συμμορία ἡ περὶ τὸν διδάσκαλον, καὶ ἀπὸ ταύτης ἐξεπήδησεν ὁ Ἰούδας.
12. Нъ да навꙑкнеши ꙗко не простꙑи ѥ҅го о̑уче-
    Ἵν' οὖν μάθῃς ὅτι οὐ μαθητὴς ἁπλὸς αὐτὸν
13. никъ прѣда· нъ о҅тъ и҅ꙁбранааго рꙙдоу ѥ҅ди-
    προὔδωκεν, ἀλλὰ τῆς δοκιμωτάτης τάξεως εἷς,
14. нъ· сего дѣл҄ьма рече ѥ҅динъ о҅тъ двою̑ на де-
    διὰ τοῦτό φησιν· Εἷς τῶν δώδε-
15. сꙙте· и҅ не стꙑт дитъ сꙙ матѳеи се пишꙙ· чсо
    κα. Καὶ οὐκ αἰσχύνεται ὁ ταῦτα γράψας Ματθαῖος. Τίνος
16. дѣлма не стꙑдитъ сꙙ· да навꙑкнеши ꙗ҅-
    ἕνεκεν οὐκ αἰσχύνεται; Ἵνα μάθῃς, ὅ-
17. ко вь҆сьжде и҅стинѫ вь҆се глагол҄ѫтъ· а҅ ни-
    τι πανταχοῦ μετὰ ἀληθείας πάντα φθέγγονται, καὶ οὐ-
18. чсоже не потаѧ҅тъ· ни мѣнꙙштии҅мъ бꙑті
    δὲν ἀποκρύπτονται, οὐδὲ τῶν δοκούντων εἶναι
19. семоу о̑укорьноу· само бо се мнимоѥ о̑укорь҆-
    ἐπονειδίστων. Αὐτὰ γὰρ τὰ δοκοῦντα εἶναι ἐπονείδι-
20. но сꙑ· то кажетъ владꙑкꙑ чловѣколюбь҆-
    στα, ταῦτα δείκνυσι τοῦ Δεσπότου τὴν φιλανθρωπί-
21. ѥ҅· ꙗ҅ко прѣданника раꙁбои҅ника тати· то-
    αν ὅτι τὸν προδότην, τὸν λῃστήν, τὸν κλέπτην, το-
22. ликоу доброу съподоби· да и҅ до послѣдь҆нꙗꙿ-
    σούτων ἠξίωσεν ἀγαθῶν, καὶ μέχρι τῆς ἐσχά-
23. го вечера трь҆пꙙ ѥ҅моу прѣбꙑ· каꙁааше бо и҆
    της ἑσπέρας διαβαστάζων αὐτὸν διετέλει· καὶ γὰρ ἐνουθέτει
24. и҅ о̑учааше и҅ вь҆сачь҆скꙑ печаа҅ше сꙙ и҅мъ· не о҅-
    καὶ παρῄνει καὶ πάντα τρόπον ἐπεμελεῖτο ... Μὴ τοίνυν ἀπο-
25. тъчаи о̑убо себе· къ блѫдници вь҆ꙁь҆рѣвъ· ни
    γνῷς σεαυτοῦ, πρὸς τὴν πόρνην ἀπιδών· μη-
26. пакꙑ пъваи собоѭ̑ на и҅ю̑дѫ вь҆ꙁь҆рѣвъ· о҅бо-
    δὲ βαῤῥήσῃς σεαυτῷ, πρὸς τὸν Ἰούδαν ἰδών. Ἀμφότε-
27. ѥ бо то пагоубь҆но и҅ пь҆вати и҅ о҅тъчаꙗ҅ти сꙙ·
    ρα γὰρ ταῦτα ὀλέθρια, καὶ τὸ θαῤῥεῖν, καὶ τὸ ἀπογινώσκειν·
28. пь҆ваниѥ бо стоѧ҅штоуо̑умоу творитъ пасти
    τὸ μὲν γὰρ θαῤῥεῖν τὸν ἑστηκότα ποιεῖ πε-
29. сꙙ· а҅ отъчаа҅ниѥ лежꙙштоуо̑умоу не дастъ
    σεῖν, τὸ δὲ ἀπογινώσκειν τὸν κείμενον οὐκ ἀφίησιν
30. въстати· Сего дѣлꙿма павь҆лъ оучитъ глагол҄ꙙ л҄ѳ
    ἀναστῆναι. Διὰ τοῦτο ὁ Παῦλος παρῄνει λέγων.

Iohannes Chrysostomus· De proditione Iudae homilia