<oo>→<supr> Codex Suprasliensis

< 203v >

1. жидꙑ мѫкꙑ· того дѣл҄ьма стен҄и· того плачи·
   ἀναμένων κόλασιν. Διὰ τοῦτο κλαῦσον, διὰ τοῦτο στέναξον,
2. пон҄е и҅ самъ господь҆ нашъ того плака· видѣвъ
   ἐπειδὴ καὶ αὐτὸς ὁ Δεσπότης ἡμῶν διὰ τοῦτον ἐδάκρυσεν. Ἰδὼν
3. бо ѥ҅го съмѫти сꙙ рече· и҅ вѣшта ѥ҅динъ о҅тъ васꙿ
   γὰρ αὐτόν, φησίν, ἐταράχθη καὶ εἶπεν· Εἷς ἐξ ὑμῶν
4. прѣдастъ мꙙ· чсо дѣлма и҅ печаль҆нь҆· и҅ любь҆-
   παραδώσει με... Τίνος ἕνεκεν ἐθύμησεν; Ὁμοῦ καὶ τὴν φιλοστορ-
5. ве своѭ покаꙁа насъ о̑учꙙ· ꙗ҅ко не страждѫштаꙿ-
   γίαν τὴν ἑαυτοῦ έπιδεικνύμενος, καὶ διδάσκων ἡμᾶς, ὅτι σὺ τὸν πάσχον-
6. го ꙁълѣ· нъ творꙙштааго ꙁъло· того плака-
   τα κακῶς, ἀλλὰ τὸν ποιοῦντα κακῶς, τοῦτον θρη-
7. ти вь҆сѫдоу подобь҆но· се бо и҅ного горе паче же
   νεῖν πανταχοῦ δίκαιον. Τοῦτο γὰρ ἐκείνου χεῖρον, μᾶλλον δὲ
8. о҅но не ꙁь҆ло ѥ҅же ꙁь҆ло страдати· нъ ꙁъло ѥ҅же
   ἐκεῖνο μὲν οὐ κακόν, τὸ κακῶς παθεῖν, κακὸν δὲ τὸ
9. сътворити ꙁъло· ҅Еже бо ꙁъло страдати· цѣса-
   ποιῆσαι κακῶς. Τὸ μὲν γὰρ κακῶς παθεῖν, τὴν βασι-
10. рь҆ство бо намъ небесноѥ и҅схаждаѥ҆· а҅ ѥ҅же ꙁь҆-
    λείαν τῶν οὐρανῶν προξενεῖ, τὸ δὲ κα-
11. ло сътворити· винно намъ вѣчноу о҅гню и҅ мѫ-
    κῶς ποιῆσαι αἴτιον ἡμῖν τῆς γεέννης καὶ τῆς κολά-
12. цѣ бꙑваа҅тъ· блажени бо рече и҅ꙁбь҆рании҅
    σεως γίνεται. Μακάριοι γάρ, φησίν, οἱ δεδιωγμένοι
13. правь҆дꙑ дѣл҄ьма· ꙗ҅ко тѣхъ ѥ҅стъ цѣсарь҆стви-
    ἕνεκεν δικαιοσύνης, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεί-
14. ѥ небесноѥ· видиши ли ꙗ҅ко ѥ҅же ꙁъло страда-
    α τῶν οὐρανῶν. Ὁρᾷς πῶς τὸ κακῶς πα-
15. ти· и҅матъ мъꙁдѫ и҅ даръ цѣсарь҆ствиꙗ не-
    θεῖν ἔχει μισθὸν καὶ ἔπαθλον τὴν βασιλείαν τῶν οὐ-
16. бесьнааго· слꙑши ꙗ҅ко ѥ҅же ꙁъло сътворити
    ρανῶν; Ἄκουσον πῶς τὸ κακῶς ποιῆσαι
17. мѫкѫ приноситъ и҅ страсть҆· рекъ бо паулъ
    κόλασιν φέρει καὶ τιμωρίαν. Εἰπὼν γὰρ ὁ Παῦλος
18. о҅ жидовѣхъ ꙗ҅ко господа о̑уморишꙙ· и҅ про-
    περὶ τῶν Ἰουδαίων, ὅτι Τὸν Κύριον ἀπέκτειναν, καὶ τοὺς προ-
19. рокꙑ о҅тъгнашꙙ· приложи и҅хъ конь҆ць҆· бѫ-
    φήτας ἐδίωξαν, ἐπήγαγεν· Ὧν τὸ τέλος ἔ-
20. детъ по дѣлесемъ и҅хъ· видѣ ли колико и҅хъ
    σται κατὰ τὰ ἔργα αὐτῶν. Εἶδες πῶς οἱ μὲν
21. гоними цр꙯ьствиѥ҆ вь҆ꙁемь҆ѭ̑тъ· а҅ гонꙙштіи҆
    διωκόμενοι τὴν βασιλείαν λαμβάνουσιν, οἱ δὲ διώκοντες
22. гнѣвъ приѥ҅мь҆ѭ̑тъ· си же ми не просто
    τὴν ὀργὴν κληρονομοῦσι; Ταῦτα δέ μοι οὐχ ἁπλῶς
23. нꙑнꙗчоу речено· нъ да не гнѣваѥ҅мъ сꙙ на
    νῦν εἴρηται, ἀλλ' ἵνα μὴ τοῖς ἐχθροῖς ὀργιζώμεθα,
24. врагꙑ нъ милоуѥ҅мъ ѧ҆· и҅ плачемъ сꙙ о҅ н҄ихъ
    ἀλλ' ἐλεῶμεν αὐτοὺς καὶ θρηνῶμεν
25. и҅ печемъ сꙙ и҅ми· о҅ни бо сѫтъ ꙁъло страждѫ-
    καὶ συναλγῶμεν αὐτοῖς· ἐκεῖνοι γάρ εἰσιν οἱ κακῶς πάσχον-
26. штии· враждоуѭ̑штии намъ· ҅Аште си-
    τες, οἱ ἐχθραίνοντες ἡμῖν. Ἂν οὕ-
27. це о̑устрои҅мъ доушѫ своѭ̑· можемъ и҅ мо-
    τω παρασκευάσωμεν τὴν ψυχὴν τὴν ἡμετέραν, δυνησόμεθα
28. лити ꙁа н҄ꙙ· сего дѣл҄ьма четврь҆тъи҅ се дьнꙿ
    αὐτῶν καὶ ὑπερεύχεσθαι. Διὰ γὰρ τοῦτο τετάρτην ἡμέραν ταύτην
29. и҅мамъ бесѣдоуѧ съ ^вами о҅ молитвѣ ꙁа врагꙑ
    ἔχω διαλεγόμενος ὑμῖν περὶ εὐχῆς ὑπὲρ τῶν ἐχθρῶν,
30. да твръдо бѫдетъ о̑учениꙗ слово· чꙙсто о̑уче-
    ἵνα μόνιμος γένηται τῆς διδασκαλίας ὁ λόγος, τῇ συνεχείᾳ τῆς παραι-

Iohannes Chrysostomus· De proditione Iudae homilia