<oo>→<supr> Codex Suprasliensis

< 202v >

1. хвалꙙште· на блѫждениѥ вь҆ꙁбѣсовати сꙙ·
   ἐνασχολουμένους εἰς ἀκολασίαν ἐκμαίνεσθαι.
2. не пиши цр꙯ъ жидовьскъ· почто не пиши· чт^о
   Μὴ γράφε. Ὁ βασιλεὺς τῶν Ἰουδαῖων ... Διὰ τί· Μὴ γράφε; τί
3. вꙑ врѣдъ творꙙтъ писмена^ꙗ҆· коѥ҅го вꙑ и҅мѣ-
   γὰρ ὑμᾶς βλάπτει τὰ γράμματα; Ποίων ὑμᾶς χρημά-
4. ниꙗ и҅ли притꙙжаниꙗ лихоуѥтъ и҅стинь҆-
   των ἢ κτημάτων ἀποστερεῖ ἠ τῆς ἀλη-
5. ноѥ҆ писмꙙ· нъ а҅ште и҅ фарисеи҅ се глагол҄ѫ-
   θείας γραφή; Ἀλλ' εἰ καὶ οἱ Φαρισαῖοι ταῦτα λέγον-
6. ште къ пилатоу· ставьꙗ҅хѫ ѥ҅го писати и҅сти-
   τες πρὸς Πιλᾶτον· ἐκώλυον αὐτὸν γράφειν τὰ τῆς ἀλη-
7. нꙑ писмена· о҅нъ к н҄имъ глаголаа҅ше ѥ҅же пи-
   θείας γράμματα αὐτὸς πρὸς αἠτοὺς ἔλεγεν· Ὃ γέγρα-
8. сахъ писахъ· лѣпо же ѥ҅стъ и҅ намъ къ хоулни-
   φα, γέγραφα. Ἀρμόζει δὲ καὶ ἡμῖν οὗτος ὁ λόγος πρὸς αἰρετι-
9. комъ вѣрꙑ глаголати· ѥ҅гда прѣпь҆рѣти хо-
   κοὺς λέγειν· ὅτ' ἂν ἀναπείθειν βού-
10. тꙙтъ богонось҆нꙑи҅хъ· таже паче ѥ҅же решти
    λονταί τινας τῶν ἡμετέρων καὶ μάλιστα τῶν ἀφελέστερων εἰπεῖν
11. кꙿ н҄имъ· ѥ҅же написахъ написахъ· и҅ꙁлѣꙁъше
    πρὸς αὐτοὺς ὃ γέγραφα, γέγραφα. Καὶ ἐξελθόντες
12. фарисеи҆ сь҆вѣтъ сътворишꙙ на н҄ь да и҅ꙁгоу-
    οἱ Φαρισαῖοι συμβούλων ἔλαβον, ὅπως αὐτὸν ἀπο-
13. бꙙтꙑ и҆· раꙁоумѣвъ же їс꙯ о҅тиде о҅тътътѫдꙋ·
    λέσωσι. Γνοὺς δὲ ὁ Ἰησοῦς ἀνεχώρησεν ἐκεῖθεν,
14. не о҅тъ кого о̑увѣдѣвъ· нъ о҅тъ себе раꙁоумѣвъ
    οὐκ παρὰ τίνος μαθών, ἀλλ' ἀφ' ἑαυτοῦ γνοὺς·
15. срь҆дь҆цевѣдьць бо сꙑ вѣстъ ѥ҅же въ чловѣцѣ· ꙗ҅к^о-
    καρδιογνώστης γὰρ ὦν, γινώσκει τά. τοῦ ἀνθρώπου κα-
16. же їѡ̑а҅ннъ е҅уа҅гг҄елистъ глагол҄етъ· не бѣ ѥ҅моу
    θὼς Ἰωάννης ὁ εὐαγγελιστὴς λέγει· Οὐ γὰρ
17. трѣбѣ да кто послоушъствоуѥ҅тъ о҅ чловѣцѣ·
    χρείαν εἶχε ... ἵνα τις μαρτυρήσει περὶ τοῦ ἀνθρώπου.
18. и҅ раꙁоумѣвъ їс꙯ о҅тиде о҅тътѫдоу· не сь҆мрь҆ти
    Καὶ γνοὺς ὁ Ἰησοῦς ἀνεχώρησεν ἐκεῖθεν, οὐ τὸν θάνατον
19. сꙙ о̑убоꙗ҅въ нъ врѣмене распꙙтию жидꙑ·
    φοβηθείς, ἀλλὰ τὸν καιρὸν τοῦ σταυροῦ ἐκδεχόμενος.
20. лѣпо ѥ҅моу бѣ прѣжде мрь҆твꙑѧ въставити·
    Ἔδει γὰρ αὐτὸν πρῶτον νεκροὺς ἀνεγεῖραι,
21. болꙙштꙙѧ и҅сцѣлити· а҅лчѫштѧѧ правь҆-
    ἀσθενοῦντας ἰάσασθαι, πεινῶντας τὴν δικαιοσύ-
22. дꙑ насꙑтити· на вѣрѫ о̑утврь҆дити· ти
    νην ἐμπλῆσαι, εἰς πίστιν στηρίξαι, καὶ
23. тъгда прити на славь҆нѫѭ̑ сьмрьть҆· паче
    τότε ἐλθεῖν ἐπὶ τὸν ἀοίδιμον θάνατον, μᾶλλον
24. же въ чрьтогъ· лѣпо бѣ ѥ҅моу прѣжде поста-
    δὲ θάλαμον. Ἔδει πρῶτον αὐτὸν στῆ-
25. вити дрѣво таи҅ноѥ҆ крь҆ста· ти тъгда топл^о-
    σαι τὸ ξύλον τὸ μυστήριον τοῦ σταυροῦ, καὶ τότε θερ-
26. мъ доухомъ и҅же въ а҅дѣ лежꙙтъ к тѣмъ при-
    μῷ τῷ πνεύματι ἐπὶ τοὺς ἐν τῷ ᾅδῃ κατακειμένους κατα-
27. тешти· раꙁоумѣвъ же їс꙯ о҅тиде о҅тътѫдѣ·
    δραμεῖν. Γνοὺς δὲ ὁ Ἰησοῦς ἐκεῖθεν ἀνεχώρησεν.
28. о҅тиде и҅де и нѣстъ видѣти· бѣжа и҅жде ꙁа-
    Ἀνεχώρησεν ὅπου δόλος οὐ φαίνεται, φεύγει ὅπου φό-
29. вистъ не раждаѥ҅тъ сꙙ· о҅тиде кде любꙑ живе-
    νος οὐ τίκτει, ἀναχωρεῖ ὅπου ἀγάπη πολιτεύε-
30. тъ· и҅ сн꙯ъ и҅ о҅тьць и҅ свꙙтꙑи доухъ· томоу слава
    ται, καὶ Πατὴρ καὶ Υἱὸς καὶ ἅγιον Πνεῦμα ... ᾧ ἡ δόξα

Iohannes Chrysostomus· De invidia homilia (Matth· 12, 14)