<oo>→<supr> Codex Suprasliensis

< 200r >

1. и҅ꙁмѫдрѣваахѫ· а҅ о҅ни ꙁавистиѭ̑ прѣдо-
   ἐσωφρόνουν, κἀκεῖνοι ὑπὸ τοῦ φθόνου νικώ-
2. лѣеми· паче бѣсънꙑи҅хъ прѣделѣваа҅хѫ·
   μενοι χείρω τῶν δαιμονιόντων ἐμαίνοντο·
3. слѣпии о҅чию̑ не и҅мѫште о҅свѣштаа҅хѫ сꙙ·
   οἱ τυφλοὶ αὐτῶν ὀφθαλμοὺς μὴ ἔχοντες ἐφωτίζοντο,
4. а҅ о҅ни о҅чи и҅мѫште о҅слѣпь҆ꙗ҅хѫ сꙙ· глоухꙑ-
   κἀκεῖνοι ὀφθαλμοὺς ἔχοντες ἐσκοτίζοντο. Τῶν κω-
5. мъ слоухъ о҅тврь҆ꙁаѥ҅мъ бѣа҅ше· а҅ о҅нѣхъ
   φῶν ὁ εἶλιξ τῆς ἀκοῆς ἠνοίγετο ἐκείνων δὲ
6. срь҆дьца о҅жесточена· сьвѣтъ на о̑убиѥ҅ниѥ
   ἡ καρδία ἰλιγγοειδὴς βουλαῖς φόνον
7. творꙗа҅хѫ· море своѧ вль҆нꙑ съпрꙙтаѧ на
   ἐμελέτα. Ἡ θάλασσα τὰ ἑαυτῆς κύματα καταστέλλουσα πρὸς
8. шъствиѥ владꙑцѣ готовь҆ꙗ҅ше сꙙ· а҅ о҅нѣ-
   ἐπίβασιν τοῦ Δεσπότου ἡτοιμάζετο κἀκεί-
9. хъ срьдь҆це вль҆нь҆нꙑи҅мъ о̑убои҅чь҆нꙑи҅хъ
   νων ἡ καρδία κύματα λογισμῶν θανατηφόρα
10. о̑устꙑ пѣнꙗа҅ше· тꙙжци вѣтри великѫ
    διὰ στόματος ἤφριζε. Βαρύτατοι ἄνεμοι τὴν βιαίαν
11. дꙑханиꙗ҅ силѫ на кротость҆ тишаа҅хѫ· а҅ о҅-
    τοῦ πνεύματος θύελλαν εἰς πραεῖαν αὔραν ἐγαληνίαζον· κἀκεῖ-
12. ни ръвъностиѭ̑ ꙁависти ꙁꙑбь҆ѭ̑ште сꙙ·
    νοι τῷ ζήλῳ τοῦ φθόνου κλονούμενοι,
13. распꙙтию̑ ꙁимꙑ поо̑учаа҅хѫ сꙙ·
    σταυροῦ χειμῶνα ἐμελέτουν.
14. Ѡ҄ ꙁависти и҅ творꙙ сь҆мрьти велми плодънꙑ·
    Ὦ φθόνε ῥίζα θανάτου, ἡ πολύκαρπος
15. кꙑи҆ бо гвоꙁдии сице о҅стръ ꙗ҅коже ꙁавистꙿ·
    ποῖος γὰρ ἧλος ὀξύτατος οὔτω κεντᾷ, ὡς ὁ φθόνος
16. и҅мѣѭ̑штоуо̑умоу ѥ҅ѭ̑ срьдь҆це прободетъ·
    τὴν ἔχουσαν αὐτὸν καρδίαν τιτρώσκει;
17. кꙑи҅ ли недѫгъ о҅ ꙁракоу добротѫ прокоу-
    ποία δὲ νόσος ὄψεως κάλλος ἀφανί-
18. дитъ· ꙗ҅коже ꙁависть҆ добрѣ цвь҆тѫштиї
    ζει, ὡς ὁ φθόνος τὸ τῆς ψυχῆς καλλίπνοον
19. цвѣтъ· любь҆ве о̑увꙙждаѥ҅тъ· о҅гн҄ь вода
    ἄνθος, τὴν ἀγάπην, μαραίνει; Τὸ πῦρ ὕδωρ
20. о̑угаситъ· а҅ ꙁависти тъмами и҅сточь҆ни-
    σβέννυσι, τὸν δὲ φθόνον, μυρίαι πηγαὶ
21. ци о̑учител҄ь не ставꙙтъ· ѥ҅дꙿна о҅сла ръ-
    διδασκάλων οὐ παύσουσι· μία ἀκόνη τὸν ἰ-
22. ждѫ желѣꙁнѫ^ѭ о҅цѣститъ· а҅ пꙙть҆ камꙑ-
    ὸν τοῦ σιδήρου ἀποσμήχει, οἱ δὲ πέντε λί-
23. къ дауи҅довъ ꙁависти ꙗ҅же вь҆са паче въста-
    θοι τοῦ Δαυῒδ τὸν φθόνον τὸν ἐν τῷ Σαοὺλ πλεῖον ἐξήγει-
24. ва· глагол҄ѫтъ сѫшта а҅штера ꙁдѣл҄ена· нь҆
    ραν. Λέγεται εἶναι σαῦρα χλωρά· ἀλλ'
25. нѣстъ ꙁависти ꙁеленаꙗ҆· ꙗ҅коже бо чръвь҆
    οὐκ ἔστι τῶν φθονερῶν χλωρότερα. Ὥσπερ γὰρ σκώληξ
26. срь҆дь҆це дѫбоу ꙗ҅дꙑ о̑увꙙждаѥ҅тъ· сице
    τὴν καρδίαν τοῦ δένδρου ἐκτρώγων μαραίνει, οὕτως
27. и҅ ꙁависть҆ срь҆дце и҅мѣѭ̑штаа҅го ѭ҆· съ
    ὁ φθόνος τὴν καρδίαν τοῦ ἔχοντος αὐτὸν κατὰ
28. странꙑ ꙗ҅дѫшти о̑увꙙждаѥ҅тъ· и҅ ѥ҅лико
    μέρος ἐκτρώγων μαραίνει. Καὶ ὅσα
29. а҅ште вь҆ꙁвѣштаѥ҅мъ вь҆ꙁлюбь҆ѥ҅нии҆ о҅ ꙁа-
    ἂν εἴπωμεν, ἀγαπητοί, περὶ τοῦ φθό-
30. висти· не ю̑ начꙙхомъ глаголати ^о ꙁависти·
    νου, οὔπω ἠρξάμεθα λέγειν ... τὴν κακίαν·

Iohannes Chrysostomus· De invidia homilia (Matth· 12, 14)