<oo>→<supr> Codex Suprasliensis

< 190v >

1. подобь҆но ѥ҅стъ· о҅пасениѥ покажетъ· а҅ште
   τὴν προσήκουσαν ἀκρίβειαν ἐπιδείξηται, ἂν
2. то вѣштаѥ҅мꙑ ѥ҅же о҅нъ хоштетъ· чꙿто
   ἐκεῖνα φθεγγώμεθα, ἅπερ ἐκεῖνος βούλεται. Τί
3. же то ѥ҅стъ ѥ҅же о҅нъ хоштетъ· намъ· да вѣ-
   δέ ἐστιν ἃ ἐκεῖνος ἡμᾶς βούλεται φθέγ-
4. штаѥ҅мъ словеса ꙗ҅же сѫтъ пль҆на тихости·
   γεσθαι; Τὰ ἐπιεικείας γέμοντα ῥήματα
5. и҅ кротости· ꙗ҅коже и҅ тъ глаголаа҅ше глаго-
   καὶ πραότητος, ὥσπερ σὺν καὶ αὐτὸς ἐφθέγγετο, λέ-
6. л҄ꙙ· о҄укарѣѭ҄штии҅мъ ѥ҅го а҅ꙁъ бѣса не и҅-
   γων τοῖς ὑβρίζουσιν αὐτόν· Ἐγὼ δαιμόνιον οὐκ ἔ-
7. мамъ· и҅ пакꙑ а҅ште ꙁь҆лѣ глаголаахъ съ-
   χω, καὶ πάλιν· Εἰ μὲν κακῶς ἐλάλησα, μαρ-
8. вѣдѣтел҄ьствоуи҆ о҅ ꙁь҆лѣ· а҅ште и҅ тꙑ так^о
   τύρησον περὶ τοῦ κακοῦ. Ἐὰν οὕτω καὶ σὺ
9. глагол҄еши· а҅ште о҄управьѥ҅ниѥ҆ въскраи҅-
   λέγῃς, ἐὰν εἰς διόρθωσιν τῶν πλη-
10. н҄ꙗаго глагол҄еши· прио҅брꙙштеши ѧ҅ꙁꙑ-
    σίον λαλῇς, κέκτησαι γλῶτ-
11. къ подобꙙштъ сꙙ томоу· и҅ се тъ рече б꙯ъ и҅ꙁв^о-
    ταν ἐοικυῖαν ἐκείνῃ. Καὶ ταῦτα αὐτός φησιν ὁ Θεός· Ὁ γὰρ ἐξά-
12. дꙙи҆ бо чь҆стъноѥ҆ о҅тъ недостои҅нъства· а҅кꙑ
    γων τίμιον ἐξ ἀναξίου ὡς
13. о҄уста моꙗ бѫдѫтъ· ѥ҅гда о҄убо ѧ҅ꙁꙑкъ твои҆
    στόμα μου ἔσται ... Ὅταν οὖν ἡ γλῶττά σου
14. а҅кꙑ ѧ҅ꙁꙑкъ бѫдетъ христосовъ· и҅ о҄уста
    ὡς ἡ γλῶττα ᾖ τοῦ Χριστοῦ, καὶ τὸ στόμα
15. твоꙗ бѫдѫтъ а҅кꙑ о҄уста о҅тча и҅ ст꙯ааго
    σου γένηται ὡς τὸ στόμα τοῦ Πατρός, καὶ τοῦ Πνεύματος
16. доуха храмъ бѫдеши· каꙗ о҄убо сеи҆ равъ-
    τοῦ ἁγίου ναὸς ἦς, ποία ταύτης λοιπὸν ἴ-
17. на бѫдетъ чь҆сть҆· не бо нъ а҅ште и҅ ꙁлатомъ
    ση γένοιτ᾽ ἂν τιμή; Οὐδὲ γὰρ εἰ ἀπὸ χρυσίου
18. съставь҆ѥ҅на ти бꙑшꙙ о҄уста бꙑла· и҅ каме-
    συνέκειτό σου τὸ στόμα, οὐδὲ εἰ ἀπὸ λί-
19. нии҅мъ чь҆стънꙑи҅мь҆ ^не толь҆ма сꙙ бꙑшꙙ свь҆-
    θων τιμίων, οὕτως ἔμελλε λάμ-
20. тѣла· ꙗ҅коже нꙑн҄ꙗ о҄утвариѭ҄ кротость҆н^оѭ҄
    πειν ὡς νῦν, τῷ κόσμῳ τῆς ἐπιεικείας
21. о҅свѣштаѥ҅ма· что бо о҄устъ любѣѥ не вѣ-
    καταύγαζόμενον. Τί γὰρ στόματος ποθεινότερον οὐκ εἰδό-
22. дѫштъ хоулити· нъ благословити· поо҄у-
    τος ὑβρίζειν, ἀλλ' εὐλογεῖν ... μεμελε-
23. чаѭ҄штемъ сꙙ· а҅ште ли не можеши благ^о-
    τηκότος; Εἰ δὲ οὐκ ἀνέχῃ εὐ-
24. словити клънѫштааго· помль҆чи ти по-
    λογεῖν τὸν καταρώμενον, σίγησον καὶ
25. нѣ то о҄управи· и҅ пѫтемь҆ миноуѧ и҅ спѣ-
    τοῦτο τέως κατόρθωσον· καὶ ὁδῷ προβαίνων καὶ σπου-
26. шꙙ ꙗкоже ѥ҆ подоба· и҅ на то придеши и҅ съ-
    δάζων ὡς χρή, καὶ ἐπ' ἐκεῖνο ἤξεις, καὶ κτή-
27. твориши о҄уста така ꙗ҅ка же рѣхомъ и҅ не
    σῃ στόμα τοιοῦτον οἷον εἰρήκαμεν. Καὶ μὴ
28. мь҆ни дръꙁо сѫште реченоѥ҆· чловѣколю-
    νομίσῃς τολμηρὸν εἶναι τὸ λεχθέν. Φιλάν-
29. бь҆цъ҆ бо ѥ҅стъ владꙑка· и҅ добротꙑ ѥ҅го
    θρωπος γάρ ἐστιν ὁ Δεσπότης, καὶ τῆς ἀγαθότητος αὐτοῦ
30. даръ бꙑваа҅тъ· дръꙁо ѥ҅стъ диꙗ҅вол҄емъ
    τὸ δῶρον γίνεται. Τολμηρόν ἐστι, διαβόλῳ

Iohannes Chrysostomus· In parabolam decem virginibus, et de eleemosyna (Matth· 25,1)