<oo>→<supr> Codex Suprasliensis

< 188v >

1. се о҄убо решти ѥ҅стъ ꙗ҅ко и҅на се ѥ҅стъ и҅на же он^о·
   ἐκεῖνο λεκτέον, ὅτι ἄλλη αὕτη, καὶ ἑτέρα ἐκείνη.
2. въ ѥ҅днои҅ бо о҅тъ ѥ҅дного о҅гавь҆ѥ҅ниꙗ҆· раꙁно
   Ἐν ἐκείνῃ μὲν γὰρ ἀπὸ ἑνὸς κεφαλαίου διάφοροι,
3. бꙑшꙙ присноси о҅тъ ѥ҅дноѧ҆ мнась҆· о҅вь пꙙ-
   γεγόνασιν αἱ πρόσοδοι· ἀπὸ γὰρ μιᾶς μνᾶς ὁ μὲν πέν-
4. ть о҅въ десꙙть принесоста· тѣмь ни того
   τε, ὁ δὲ δέκα προσήνεγκαν, διὸ οὐδὲ τῶν αὐτῶν
5. полоучишꙙ· сь҆де же и҅нако· того ради же и҅
   ἔτυχον· ἐνταῦθα δὲ τοὐναντίον, διὸ καὶ
6. вѣнь҆ць҆ такъ жде· Дь҆вѣ бо прии҅мꙑи҆
   ὁ στέφανος ἴσος. Ὁ γὰρ δύο λαβών,
7. дь҆вѣ прида· и҅ и҅же пꙙть҆ такожде· о҅ноуде
   δύο ἔδωκε, καὶ ὁ τὰ πέντε ὁμοίως· ἐκεῖ
8. же пон҄еже о҅тъ тогожде положениꙗ҆· о҅въ
   δέ, ἐπειδὴ ἐκ τῆς αὐτῆς ὑποθέσεως ὁ μὲν
9. множаи҆ и о҅въ же хоуждеи҆ приносъ покаꙁа-
   πλείονα, ὁ δὲ ἐλάττονα πρόσοδον ἐπεδείξαν-
10. ста· да вь҆ лѣпотѫ и҅ на триꙁнахъ не тъчь҆-
    το, εἰκότων καὶ ἐν τοῖς ἐπάθλοις οὐχ ὁμοί-
11. но прии҅мета· Виждъ же ѥ҅го вь҆сьжде
    ως ἀπολαύουσιν. Ὅρα δὲ αὐτὸν πανταχοῦ
12. не вь҆скорѣ въстꙙꙁаѭ҄шта· не бо нъ и҅ о҅
    οὐκ εὐθέως ἀπαιτοῦντα. Καὶ γὰρ ἐπὶ
13. виноградѣ о҅тъда дѣлател҄емъ и҅ о҅тиде·
    τοῦ ἀμπελῶνος ἐξέδοτο γεωργοῖς, καὶ ἀπεδήμησε·
14. и҅ сь҆де вь҆вѣривъ о҅тиде· да о҄увѣси ѥ҅го
    καὶ ἐνταῦθα ἐνεπίστευσε, καὶ ἀπεδήμησεν, ἵνα μάθης αὐτοῦ
15. длъготрь҆пѣниѥ҆· мнѣ же мнитъ сꙙ и҅ вꙿ-
    τὴν μακροθυμίαν. Ἐμοὶ δὲ δοκεῖ καὶ τὴν ἀνά-
16. станиѥ наꙁнаменоуѭ҄штоу се глагола-
    στασιν αἰνιττόμενος ταῦτα λέ-
17. ти· нъ сь҆де не ѥ҅ште дѣлател҄е и҅ виноградꙿ
    γειν. Ἀλλ' ἐνταῦθα οὐκέτι γεωργοὶ καὶ ἀμπελών,
18. нъ вꙑ ѥ҅сте дѣлател҄е· не бо къ кнꙙꙁемъ
    ἀλλὰ πάντες ἐργάται. Οὐ γὰρ πρὸς ἄρχοντας
19. тъчь҆ѭ҄ и҅ къ жидомъ· нъ къ вь҆сѣмь҆ гла-
    μόνον, οὐδὲ πρὸς Ἰουδαίους, ἀλλὰ πρὸς ἅπαντας διαλέ-
20. гол҄етъ· и҅ о҅ви приносꙙште и҅сповѣдаѭ҄тꙿ
    γεται. Καὶ οἱ μὲν προσφέροντες ὁμολογοῦσιν
21. доброраꙁоумивѣ и своѥ и҆ владꙑчь҆ско ти
    εὐγνωμόνως καὶ τὰ αὐτῶν καὶ τὰ τοῦ δεσπότου. Καὶ
22. о҅въ глагол҄етъ пꙙть҆ талантъ ми да о҅въ
    ὁ μὲν λέγει· πέντε τάλαντά μοι ἔδωκας ὁ
23. же глагол҄етъ то покаꙁаѭ҄ште· ꙗ҅ко и҅ о҅тъ
    δὲ λέγει· δύο τοῦτο δεικνύντες ὅτι παρ᾽
24. того сѫтъ начꙙтъкъ приѧли дѣлоу и҅ мн^о-
    αὐτοῦ τὴν ἀφορμὴν ἔλαβον τῆς ἐργασίας, καὶ πολ-
25. гѫ благодѣть҆· и҅мѣшꙙ и҅ ѥ҅же вь҆сего и҆мꙿ
    λὴν χάριν ἴσασι, καὶ τὸ πᾶν αὐτῷ
26. о҅тъ того мь҆нꙙтъ· Чꙿто о҄убо владꙑка·
    λογίζονται. Τι οὖν ὁ δεσπότης;
27. добрѣ рабе благꙑи рече· се бо ѥ҅стъ бла-
    Εὖ, δοῦλε ἀγαθέ, φησὶ (τοῦτο γάρ ἐστιν ἀγα-
28. гааго ѥ҅же ближь҆н҄҄оуо҄умоу съмотрити҆·
    θοῦ, τὸ εἰς τὸν πλησίον ὁρᾷν),
29. вѣрь҆нꙑи҆ рабе о҅ малѣ бѣ вѣрьнъ надъ
    καὶ πιστὲ· ἐπὶ ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπὶ
30. многꙑ тꙙ поставь҆ѭ҄· вь҆ниди вь҆ радо-
    πολλῶν σε καταστήσω εἴσελθε εἰς τὴν χα-

---

Iohannes Chrysostomus· In parabolam decem virginibus, et de eleemosyna (Matth· 25,1)