<oo>→<supr> Codex Suprasliensis

< 188r >

1. не вѣдѣ васъ· ѥ҅гда же о҄убо самъ то речетъ·
   οὐκ οἶδα ὑμᾶς; Ὅταν δὲ αὐτὸς εἴπῃ τοῦτο,
2. нѣстъ и҅но ничтоже· раꙁвѣ родь҆ства да-
   οὐδὲν ἕτερον ἢ γέεννα καταλιμπάνεται
3. ѥ҅тъ сꙙ и҅ несътрь҆пѣна мѫка· паче родь҆-
   καὶ ἡ ἀφόρητος κόλασις· μᾶλλον δὲ καὶ τῆς γεέν-
4. ства то слово лютѣѥ҆· и҅ къ дѣлаѭ҄штии҅мъ
   νης τοῦτο τὸ ῥῆμα χαλεπώτερον ... καὶ τοῖς τὴν ἀνομίαν
5. беꙁакониѥ҆· рече бь҆дите о҄убо ꙗ҅ко не вѣсте
   ἐργαζομένοις εἶπε. Γρηγορεῖτε οὖν, ὅτι οὐκ οἴδατε
6. дь҆ни ни часа· Видиши ли коль҆ чꙙсто се п^о-
   τὴν ἡμέραν, οὐδὲ τὴν ὥραν. Ὁρᾶς πῶς συνεχῶς τοῦτο ἐπι-
7. минаѥ҅тъ· потрѣбь҆нѫ покаꙁаѧ мил^о-
   λέγει, χρησίμην δεικνὺς τὴν ἄγνοι-
8. сть҆· сѫтъ о҄убо и҅же вь҆се житиѥ҆ своѥ҆ лѣнꙙ-
   αν ... Ποῦ νῦν εἰσιν οἱ διὰ παντὸς μὲν τοῦ βίου ῥάθυ-
9. тъ сꙙ· ѥ҅гда же ли въстꙙжѫтъ сꙙ о҅тъ на-
   μοι, ὅταν δὲ ἐγκαλῶνται παρ' ἡ-
10. съ глагол҄ѫшть҆· ꙗ҅ко въ годъ съмрь҆ть҆нъи҆
    μῶν, λέγοντες, ὅτι· Ἐν καιρῷ τελευτῆς
11. о҅ставь҆ѭ҄ трѣбоуѭ҄штии҅мъ·да слꙑшꙙ-
    καταλιμπάνω τοῖς δεομένοις; Ἀκουέτω-
12. тъ словеса си· и҅ да о҄управь҆ꙗѭ҄тъ сꙙ· не б^о
    σαν τῶν ῥημάτων τούτων, καὶ διορθούσθωσαν. Καὶ γὰρ
13. нъ въ годъ тъ мноꙁи о҅тъпадошꙙ того на-
    καὶ ἐν ἐκείνῳ τῷ καιρῷ πολλοὶ ἐξέπεσον τούτου, ἀθρό-
14. прасно въстръжени· ни о҄устрои҅ти· своѥ҅-
    ον ἀναρπασθέντες, καὶ οὐδὲ ἐπισκῆψαι τοῖς οἰ-
15. го проштени о҅ н҄емже хотѣа҅хѫ· та о҄убо
    κείοις συγχωρηθέντες ὑπὲρ ὧν ἐβούλοντο. Αὕτη μὲν οὖν
16. прить҆ча милости ради речена ѥ҅стъ· ꙗ҅же
    ἡ παραβολὴ τῆς διὰ χρημάτων ἐλεημοσύνης ἕνεκεν
17. и҅мѣнии҅мъ бꙑваа҅тъ· а҅ ꙗ҅же по семъ и҅ к тѣ-
    εἴρηται· ὁ δὲ μετὰ ταύτην, πρὸς τοὺς
18. мъ· и҅же ни богать҆ствомъ ни словомъ· ни
    οὐ χρήμασιν, οὐ λόγῳ, οὐ
19. ꙁастѫпомъ ни и҅нѣмь҆ ничимже на о҄успѣ-
    προστασίᾳ, οὐχ ἑτέρῳ ὁτῳοῦν ὠφε-
20. хъ ближь҆нюо҄умоу бꙑти хотꙙтъ· нъ вь҆се
    λεῖν βουλομένους τοὺς πλησίον, ἀλλὰ πάντα
21. крꙑѭ҄штемъ· то почꙿто о҄убо та притча
    ἀποκρύπτοντας. Καὶ τί δήποτε αὕτη μὲν ἡ παραβολὴ
22. ц꙯рѣ въводитъ о҅нъ же невѣстъника· да
    βασιλέα εἰσάγει, ἐκείνη δὲ νυμφίον; Ἵνα
23. навꙑкнеши како приспѣѥ о҅ дѣвицахꙿ
    μάθῃς πῶς οἰκείως ἔχει πρὸς τὰς παρθένους
24. и҅матъ х꙯с ѧ҅же сѫштаꙗ раꙁдаваѭ҄тъ то
    ὁ Χριστός, τὰς ἀποδυομένας τὰ ὄντα· τοῦτο
25. ѥ҅стъ и҅ дѣвь҆ство· тѣмже и҅ паулъ тъ
    γὰρ καὶ παρθενία. Διὸ καὶ Παῦλος τοῦτον
26. полагаѧ҆ о҄уставъ вешти· непосагъшиꙗ
    τίθησιν ὅρον τοῦ πράγματος· Ἡ ἄγαμος
27. бо печетъ сꙙ о҅ г꙯и рече и҅же на доброо҅браꙁь-
    μερίμνᾷ τὰ τοῦ Κυρίου, φησί, καὶ· Πρὸς τὸ εὔσχη-
28. ноѥ· и҅ благоприлежь҆ноѥ къ г꙯и бе съмѫ-
    μον καὶ εὐπάρεδρον τῷ Κυρίῳ άπερισπά-
29. штениꙗ҆· сице молимъ рече· въ лоуцѣ же
    στως. Ταῦτα παραινοῦμεν, φησίν. Εἰ δὲ ἐν τῷ Λουκᾷ
30. и҅нако лежитъ талантънаꙗ притъча·
    ἑτέρως κεῖται ἡ τῶν ταλάντων παραβολή,

Iohannes Chrysostomus· In parabolam decem virginibus, et de eleemosyna (Matth· 25,1)