<oo>→<supr> Codex Suprasliensis

< 176v >

1. плода вь вѣкꙑ· и҅ о̑усъхнѫ смокꙑ и҅ конь҆-
   καρπὸς εἰς τὸν αἰῶνα ... Καὶ ... ἐξηράνθη ἡ συκῆ· καὶ ἐπληρώ-
2. ча сꙙ писаниѥ҆· ниꙁъпаде сь҆мрьть҆ до по-
   θη τὸ γεγραμμένον. Κατεπόθη ὁ θάνατος εἰς νῖ-
3. бѣждениꙗ· кꙿде ти сь҆мрь҆ти жꙙло· кꙿде
   κος. Ποῦ σου, θάνατε, τὸ κέντρον; ποῦ
4. ти а҅де побѣда· чꙿто ли ꙗ҅ко ꙁимѣ глагол҄етꙿ
   σου, ᾄδη, τὸ νῖκος ; Τί δὲ ὅτι χειμῶνα λέγειν
5. е҅уа҅гг҄елистъ· бꙑти въ то врѣмꙙ· вь҆ н҄е-
   εἶναι τὸν εὐαγγελιστὴν ἐν ἐκείνῳ τῷ καιρῷ ἐν ᾧ
6. же смокꙑ · листвиѥ҅мъ красоуꙗ҅ше· нъ о̑у-
   ἡ συκῆ τοῖς φύλλοις ἐκόμα ἢ πάν-
7. то ꙁаштицаѧ ѥ҅дначе грѣхоу цвь҆тѫштоу·
   τως ἐπειγόμενος, ἔτι τῆς ἁμαρτίας ἀνθούσης
8. бꙑти диꙗ҅волю снѣгоу лежꙙштоу по вь҆-
   διὰ τὸ εἶναι τὸν διάβολον χειμῶνα ἐπικείμενον πά-
9. семоу чловѣчь҆ствоу· прѣжде бо мироу ста-
   σῃ τῇ ἀνθρωπότητι. Πρὸ γὰρ τῆς τοῦ εἰρηνάρ-
10. рѣи҅шинѣ· христосоу пришь҆ствиꙗ҆· мн^о-
    χου παρουσίας, ποι-
11. гꙑ недѫгꙑ чловѣчь҆скꙑи ꙁыбаа҅ бавнаше сꙙ
    κίλοις πνεύμασιν ἐκλονεῖτο τὸ τῶν ἀνθρώπων
12. родъ· къ капиштемъ слоужению̑· и҅ на
    γένος, πρὸς εἰδωλολατρείας καὶ ...
13. пѣсни· и҅ на блѫждениꙗ женомъ· пришъ-
    κώμους καὶ λαγνείας ἐλαυνόμενον· ἐλ-
14. дъ же господь҆ миръ нашъ съпрꙙта сѫпро-
    θὼν δὲ ὁ Κύριος ἡμῶν ἡ εἰρήνη ... κατέστειλε τὰς τῶν ἐναν~
15. тивънꙑи҅хъ чловѣкъ скврънꙑ· мѫтꙙ-
    τίων πνευμάτων σπιλάδας ταρατ-
16. штꙙѧ҅ жиꙁни сеѧ сласти сланоѥ҆ море·
    τούσας τὴν τοῦ βίου τούτου τῶν παθῶν ἀλμυροφόρον θάλασσαν,
17. и҅ пѣнънꙑѧ҆ страстии҅ вль҆нꙑ· и҅ о̑усоу-
    καὶ τὰ ἀφροφόρα τῶν ἡδονῶν ... κύματα. Καὶ ἐξήρ-
18. ши смокве· и҅ вь҆сади крьстъ вѣроѭ̑ цвь҆-
    ανεν τὴν συκῆν, ἐφύτευσε τὴν τοῦ σταυροῦ πίστιν ἀν-
19. тѫштъ· и҅ жиꙁниѭ̑ вь҆сѣмъ сиꙗ҅ѭ̑штъ·
    θοῦσαν, καὶ ζωὴν πᾶσιν ἀστράπτουσαν·
20. ѥ҅моуже кръстоу корениѥ҆ вь҆ ꙁемь҆ѭ̑ въ-
    οὗ σταυροῦ αἱ μὲν ῥίζαι εἰς τὴν γῆν ἐτέ-
21. ложено бꙑстъ· ꙗ҅влꙗѧ҆ на небеса въꙁло-
    θησαν, οἱ δὲ κλάδοι εἰς οὐρανοὺς ἀνετά-
22. женꙑ· ѥ҅моуже листвиѥ҆ бе старости·
    θησαν· οὗ τὰ φύλλα ἀγήρατα
23. и҅ цвѣть҆ць нео̑увꙙждꙙ· и҅ плодъ бе съмрь-
    καὶ τὸ ἄνθος ἁμάραντον, καὶ ὁ καρπὸς ἀθάνα-
24. ти· ѥ҅же дрѣво и҅ давꙑдъ поминаатъ гла-
    τος οὗ καὶ ὁ Δαυῒδ μέμνηται ξύλου, λέ-
25. гол҄ꙙ· и҅ бѫдетъ а҅кꙑ дрѣво сажденоѥ при
    γων. Καὶ ἔσται ὡς τὸ ξύλον τὸ πεφυτευμένον παρὰ
26. и҅сходиштии҅хъ водъ· ѥ҅же плодъ свои҆
    τὰς διεξόδους τῶν ὑδάτων, ὃ τὸν καρπὸν αὐτοῦ
27. дастъ вь҆ врѣмꙙ своѥ҆· и҅ листъ ѥ҅го не о̑у-
    δώσει ἐν καιρῷ αὐτοῦ, καὶ τὸ φύλλον αὐτοῦ οὐκ ἀποῤ-
28. падетъ· се дрѣво поминаа҅тъ и҅ мѫдро-
    ῥυήσεται. Τοῦτον τοῦ ξύλου μέμνηται καὶ ἡ Σο-
29. сть҆ глагол҄ѫшти· дрѣво жиꙁни ѥ҅стъ
    φία, λέγουσα· Ξύλον ζωῆς ἐστι
30. вь҆сѣмъ дръжꙙштии҅мъ сꙙ ѥ҅ѧ҆· се д^рѣво
    πᾶσι τοῖς ἀντεχομένοις αὐτῆς. Τοῦτο τὸ ξύλον

Iohannes Chrysostomus· In parabolam de ficu, homilia