<oo>→<supr> Codex Suprasliensis

< 174v >

1. въ правь҆дѫ ѭ̑ о̑усоуши· не  то ^ли листвие
   δικαίως ταύτην ἐξήρανεν· ἤ γὰρ οὐχὶ φύλλα
2. смоквино вь҆ꙁьмъ· свои стоудъ покрꙑ-
   συκῆς λαβὼν τὴν σεαυτοῦ αἰσχύνην ἐκά-
3. ваа҅ше· приде о̑убо господь҆· и҅ ꙗ҅же ѥ҅ште
   λυπτες; Ἦλθεν οὖν ὁ Χριστός, καὶ τὴν ἤτι
4. въ тꙙ вь҆ниде смокви· тоѧ стꙑдь҆ка по-
   ἐν σοὶ ἀνθοῦσαν συκῆν τὸ τῆς αἰσχύνης κά-
5. кровишта· словесемъ о̑усоуши· о҅тънꙙ
   λυμμα τῷ λόγῳ ἐξήρανεν· ἦρέ
6. ти о̑убожь҆ство· и҅ дастъ ти богать҆ство·
   σου τὴν πενίαν, καὶ δέδωκέ σοι τὸν πλοῦτον·
7. о҅тънꙙ ти стоуда покровишта· и҅ дастъ
   ἦρέ σου τὰ τῆς αἰσχύνης καλύμματα, καὶ δέδωκέ
8. ти а҅кꙑ снѣгъ· о҅деждѫ водоѭ̑ и҅ доухо-
   σοι χιονοφεγγῆ στολήν, ἐξ ὕδατος καὶ Πνεύμα-
9. мь҆ и҅стьканѫ· о̑усоуши листвиѥ смокꙿ-
   τος ὑφανθεῖσαν· ἐξήρανε τὰ φύλλα τῆς συ-
10. ви· и҅ въꙁдастъ ти и҅ꙁноурениꙗ доушꙙ·
    κῆς, καὶ ἀπέδωκέ σοι τὰ σῦλα τῆς ψυχῆς.
11. каꙗ҅ и҅ꙁноурениꙗ҆· ꙗ҅же ꙁмиꙗ и҅ꙁноури
    Ποῖα σῦλα ; Ἃ ὄφις ἐσυλαγώγησεν ...
12. въ породѣ сь а҅гг҄елꙑ равънѫѭ̑ жиꙁнь҆·
    ἐν τῷ παραδείσῳ, τὴν ἰσάγγελον ζωήν,
13. породь҆нѫѭ̑ пиштѫ· неи҅стьлѣниꙗ о҅-
    τὴν τοῦ παραδείσου τρυφήν, τὴν τῆς ἀφθαρσίας στο-
14. деждѫ· нъ о҅братимъ сꙙ на начꙙтъкъ·
    λήν. Ἀλλ' ἐπανέλθωμεν ἐπὶ τὸ κεφάλαιον.
15. ꙁао̑утра рече въсходꙙ въ градъ їс꙯· въꙁа-
    Πρωῒ γάρ, φησίν, ἐπανελθὼν ὁ Ἰησοῦς εἰς τὴν πόλιν, ἐπεί-
16. лка ꙁао̑утра· ѥ҅гда ношть҆ прѣль҆сти ми-
    νασε. Πρωΐ, μετὰ τὸ τὴν νύκτα τῆς πλάνης παραδρα-
17. мои҅де· и҅ нао̑утриꙗ х꙯с вь҆скрь҆сениꙗ свѣ-
    μεῖν, καὶ τὸν ὄρθρον Χριστὸν τὸ τῆς ἀναστάσεως φέγ-
18. тъ просвѣти мирови· о̑утриꙗ҅ бо х꙯с ꙗ҅ко-
    γος αὐγάσαι τῷ κόσμῷ· ὄρθρος γὰρ ὁ Χριστός, καθά-
19. же рече пророкъ· а҅кꙑ о̑утриѥ готово о҅брꙙ-
    περ φησὶν ὁ προφήτης· Ὡς ἔρθρον ἔτοιμον εὑρή-
20. штемъ ѥ҅го· ꙁао̑утра въсходꙙ въ градъ
    σομεν αὐτόν. Πρωῒ ἐπανάγων
21. їс꙯· ꙁао̑утра ѥ҅гда ть҆мь҆наа сь҆мрь҆ть҆·
    ὁ Ἰησοῦς. Πρωΐ, μετὰ τὸ τὸν σκοτεινόμορφον θάνατον
22. свѣтомъ славꙑ христосовꙑ и҅ꙁгꙑбе·
    τῷ φωτὶ τῆς δόξης Χριστοῦ ἀφανισθῆναι,
23. и҅ ꙁлатꙑѧ ꙁарꙙ· правь҆дь҆ноѥ сль҆нь҆це въ
    καὶ τὰς χρυσοῦς ἀκτίνας τὸν τῆς δικαιοσύνης ἥλιον ἐν
24. о҅тьмн҄енꙑи҅хъ срь҆дь҆цихъ просвѣти·
    ταῖς τῶν ἐσκοτισμένων ... καρδίαις ἐλλάμψαι·
25. ꙁаоутра· ѥ҅гда топлꙑ ꙁарꙙ божь҆ства про-
    πρωΐ, μετὰ τὸ τὰς θερμὰς ἀκτίνας τῆς θεότητος ἐκπε-
26. стрѣ· и҅ о҅мрь҆твѣвъшꙙ диꙗ҅воломъ доу-
    τάσαι, καὶ τὰς νενεκρωμένας ὑπὸ τοῦ διαβόλου ψυ-
27. шꙙ растопи· нѣстъ ѥ҅же о̑укрꙑѥ҅тъ то-
    χὰς ἐκθερμᾶναι· Οὐκ ἔστι, γὰρ ὃς ἀποκρυβήσεται τῆς θέρ-
28. плотꙑ ѥ҅го· стоуденꙑи҅мъ бо грѣхо-
    μης αὐτοῦ. Τῇ γὰρ ψυχροτάτῃ ἁμαρ-
29. мъ ч диꙗ҅волъ чловѣчь҆ска срь҆дьца о̑умрꙿ-
    τίᾳ ὁ διάβολος τὰς τῶν ἀνθρώπων καρδίας ἐνέκρω-
30. тви· тѣмь҆ пророкъ молꙗше сꙙ глагол҄ꙙ·
    σεν. Ὅθεν ὁ προφήτης ἐπεύχεται λέγων·

Iohannes Chrysostomus· In parabolam de ficu, homilia