<oo>→<supr> Codex Suprasliensis

< 172r >

1. їѡ̑а҅нна а҅рхие҅пискоупа костантинꙗ града ꙁла-
   
2. тоо̑устааго слово· о҅ смокви вь҆ великꙑи҆ въ поне-
   [Εἰς τὴν παραβολὴν] περὶ συκῆς, ὁμιλία.
3. дѣл҄ьникъ ⁘
   
4. Око о̑убо видꙙ и҅ли дѫбъ цвѣть҆чанъ·
   Ὀφθαλμὸς μὲν ὁρῶν ἢ δένδρον ἀνθοφόρον,
5. и҅ли и҅сточникъ силно текѫштъ·
   ἢ πηγὴν ὑδροτόκον,
6. тѣмь҆ видѣнии҅мъ тамо сꙙ влѣчетъ·
   ὑπ' αὐτῆς τῆς θέας ἕλκεται,
7. и҅ срь҆дь҆чь҆нꙑи҆ о̑умъ· прѣвраштаа҅тꙿ
   καὶ τὸν τῆς καρδίας νοῦν μεταστρέφει
8. тамо· такожде и҅ о̑ухо слꙑшꙙ слове-
   ἐκεῖ. Ὁμοίως δὲ καὶ οὖς ὁ ἀκούων διὰ λό-
9. сꙑ дѣа҅ниꙗ и҅ повѣсти· къ тѣмъ
   γων πράξεις καὶ ἱστορίας, πρὸς ἐκείνας
10. мꙑсль҆ си прость҆ретъ· ꙗ҅ко бꙑти тако-
    τὴν διάνοιαν ἀνατείνει, ὡς εἶναι τὸν τοιοῦ-
11. моу· тѣлесемь на томь҆ мѣстѣ· а҅ мꙑ-
    τον τῷ μὲν σώματι ἐν τῷδε τῷ τόπῳ, τῇ δὲ δια-
12. слиѭ̑ на о҅номь҆· и҅ждеже слово повѣсти-
    νοίᾳ ἐν ἐκείνῳ, ἔνθα ὁ λόγος τῆς ἱστορί-
13. ѭ̑ наꙁнамена дѣло· сич це и҅ мьнѣ нꙑн҄ꙗ
    ας διαγράφει τὸ πρᾶγμα. Τοιοῦτόν τι καὶ νῦν ἐμοὶ
14. сълоучи сꙙ вь҆ꙁлюбь҆ѥ҅ниѥ҆· слꙑшꙙ бо
    συμβέβηκεν, ἀγαπητοί. Ἀκούων γὰρ
15. е҅уа҅гг҄елиста съповѣдаѭ̑шта· ꙗ҅же вь҆
    τοῦ εὐαγγελιστοῦ διηγουμένου τὰ ἐν
16. виѳании҆ бꙑшꙙ христосомъ дѣлеса·
    Βηθανίᾳ ὑπὸ τοῦ Χριστοῦ γεγονότα πράγματα
17. о҅ смокви· сь҆де ѥ҅смъ дѣлесемь҆ а҅ о̑умомꙿ
    κατὰ τὴν συκῆν, ὧδε μέν εἰμι τῷ σώματι τῇ δὲ διάνοιᾳ
18. себе си тамо сѫшта творѫ· и҅ мь҆н҄ѫ сꙙ
    ἑμαυτὸν εἶναι ἐκεῖ φαντάζομαι· καὶ οἵομαι
19. нꙑн҄ꙗ вь҆ слѣдꙑ и҅дꙑ владꙑкꙑ и҅соуса·
    νῦν ἀκολουθεῖν τῷ Δεσπότῃ Ἰησοῦ,
20. и҅ видꙙ смокве· Прѣж^де господь҆ска
    καὶ ὁρᾶν τὴν συκῆν πρὸ μὲν τοῦ Δεσποτικοῦ
21. ꙁапрѣштениꙗ҆· проꙁꙙбъшѫ и҅ свѣть҆-
    προστάγματος ἀνθηρὰν καὶ κατάκομον,
22. лѫ· а҅ по господь҆стѣ ꙁапрѣштении҆·
    μετὰ δὲ τὸ Κυριακὸν πρόσταγμα
23. и҅ дрꙙхло и҅ соухо· ꙁао̑утра бо рече їс꙯· и҅-
    στυγερὰν καὶ κατάξηρον· Πρωΐας γάρ, φησίν, ἐπανάγ-
24. дꙑ въ градъ въꙁаа҅лꙿка· и҅ видѣвъ
    ων ὡ Ἰησοῦς εἰς τὴν πόλιν, ἐπείνασε. Καὶ ἰδὼν
25. смокве приде кꙿ н҄еи҆· и҅ ничсоже о҅брѣте
    συκῆν, ἦλθεν ἐπ' αὐτήν, καὶ οὐδὲν εὗρεν
26. на н҄еи҆ раꙁвѣ листвиѥ҆ ть҆чь҆ѭ̑· и҅ рече
    ἐν αὐτῇ εἰ μὴ φύλλα μόνον καὶ λέγει
27. ѥ҅и҆ не бѫди кꙿ семоу плодъ о҅тъ тебе вь҆
    αὐτῇ· Μηκέτι ἐκ σοῦ καρπὸς γένηται εἰς
28. вѣкꙑ· и҅ тоу а҅биѥ҆ о̑усъхнѫ· се вамъ
    τὸν αἰῶνα καὶ εὐθέως ἐξηράνθη. Τοῦτο γὰρ ὑμῖν
29. нꙑнꙗ почꙿтено бꙑстъ· прѣжасаѥ҅тъ
    ἀρτίως ὑπανεγνώσθη. Ἐκπλήττει
30. мꙙ дѣло· дѣлитъ ми сꙙ о̑умъ· ѥ҅гда б^о
    με τὸ πρᾶγμα· μεμέρισταί μου ἡ διάνοια. Ὅταν γὰρ

Iohannes Chrysostomus· In parabolam de ficu, homilia