<oo>→<supr> Codex Suprasliensis

< 160r >

1. и҅ на о҅браштаѭ̑штиїхъ срь҆дь҆ца кь н҄емоу·
   καὶ ἐπὶ τοὺς ἐπιστρέφοντας καρδίαν ἐπ᾽ αὐτόν.
2. Дьнь҆сь҆ пророчь҆скꙑ трѫбꙑ вь҆сь҆ миръ въ-
   Σήμερον προφητικαὶ σάλπιγγες τὴν οἰκουμένην ἀν-
3. скрилишꙙ· и҅ ѧ҅же вьсѫдоу господьнꙙ црь҆-
   επτέρωσαν, καὶ τὰς ἁπανταχῆ τοῦ κυρίου ἐκκλη-
4. къви вь҆ꙁвеселишꙙ и҅ о̑увꙙꙁошꙙ· и҅ о҅тъ троу-
   σίας ἐφαίδρυναν καὶ κατέστεψαν, καὶ ἐκ τοῦ σκάμ-
5. да ст꙯ꙑи҅хъ а҅лкании҆· и҅ ꙗ҅же на страсть҆
   ματος τῶν ἁγίων νηστειῶν καὶ τῆς κατὰ τῶν παθῶν
6. брань҆· прѣи҅мъше· и҅же побѣдьнѫѭ̑ пѣ-
   παλαίστρας παραλαβοῦσαι τοὺς [πιστοὺς] τὸν ἐπινίκιον ὕ-
7. снь҆· и҅ новоѥ҆ съложениѥ мироу· пѣтию̑·
   μνον καὶ τὸ καινὸν σύνθεμα τῆς εἰρήνης ᾄδειν
8. побѣдьливоуо̑умоу христосовоу нао̑учи-
   τῷ νικοποιῷ Χριστῷ ἐδίδα-
9. шꙙ· Придѣте о̑убо вь҆си да радоуѥ҅мъ сꙙ
   ξαν. Δεῦτε οὖν ἅπαντες, ἀγαλλιασώμεθα
10. о҅ г꙯и· придѣте вь҆си ѧ҅ꙁꙑци да вь҆спле-
    τῷ κυρίῳ· δεῦτε πάντα τὰ ἔθνη, κροτήσω-
11. штемъ рѫками· и҅ вь҆скликнемъ богоу
    μεν χεῖρας, καὶ ἀλαλάξωμεν τῷ θεῷ
12. съпасоу нашемоу· гласомъ веселомъ· не
    τῷ σωτῆρι ἡμῶν ἐν φωνῇ ἀγαλλιάσεως.
13. бѫди никтоже лихъ радости· не бѫди ни-
    Μηδεὶς ἄμοιρος ἔστω τῆς χαρᾶς, μηδεὶς ὑστε-
14. ктоже лихъ поꙁъваниꙗ· ꙗ҅ко бꙑ сѣмꙙ о҅-
    ρείτω τῆς κλήσεως, ὅτι ἐγενήθη τὸ σπέρμα τῶν ἀπει-
15. слоушь҆ливꙑи҅хъ въ пагоубѫ· никтоже
    θούντων εἰς ἀπώλειαν· μηδεὶς
16. да не ^невѣстъ сьрѣтениꙗ цѣсара· да не вь҆-
    ἀγνωμονείτω τὴν ὑπάντησιν τοῦ βασιλέως, ἵνα μὴ ἔξω-
17. нѣ чрътога ꙁатворенъ бѫдетъ· да не
    θεν τοῦ νυμφῶνος ἀποκλεισθῇ, μὴ
18. дрꙙхлъ на приѧ҅тиѥ о҅брꙙштетъ сꙙ· да
    κατηφὴς πρὸς τὴν ὑποδοχὴν εὑρεθῇ ... ἵνα
19. не бѫдетъ съ ꙁълꙑи҅ми гражданꙑ о҅сѫ-
    μὴ τοῖς πονηροῖς πολίταις συγκατα-
20. жденъ· гражданꙑ же наричѫ· и҅же не
    κριθῇ. Πολίτας δέ φημι, τοὺς μὴ
21. рачишꙙ приѧ҅ти· господина си цѣсара
    θελήσαντας δέξασθαι τὸν κύριον αὐτῶν βασιλέα
22. вь҆ себѣ· Вь҆си съ радостиѭ̑ коупь҆но
    ἐφ' ἑαυτούς. Πάντες φαιδρῶς συν-
23. ть҆цѣмъ· вь҆си тъшть҆но прии҅мѣмъ·
    δράμωμεν, πάντες προθύμως ὑποδεξώμεθα,
24. и҅ вꙑше мироу праꙁдь҆ноуи҅мъ· въ риꙁъ
    καὶ ὑπερκοσμίως ἑορτάσωμεν. Ἀντὶ ἱματίων
25. мѣсто срь҆дь҆ца своꙗ просꙑпл҄ѣмъ прѣдъ
    τὰς καρδίας ἡμῶν ἐκχέωμεν ἐνώπιον
26. н҄имъ· пѣснь҆ми и҅ хвалами· благода-
    αὐτοῦ, ἐν ψαλμοῖς καὶ ὕμνοις τὰς εὐχα-
27. рениꙗ въꙁдадимъ ѥ҅моу· и҅ благослове-
    ριστείας ἀνατείνωμεν αὐτῷ, καὶ τὸ Εὐλογη-
28. шенъ грꙙдꙑи въ и҅мꙙ господьн҄е· не прѣ-
    μένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι κυρίου, ἀκατα-
29. стаѭ̑ште въпиꙗ҅мъ· благословестꙙштиї
    παύστως βοήσωμεν. Οἱ γὰρ εὐλογοῦντες
30. бо ѥ҅го благословешени сѫтъ· а҅ клънѫштии҆
    αὐτόν, ηὐλόγηνται· καὶ οἱ καταρώμενοι

---

Iohannes Chrysostomus· In ramos palmarum homilia