<oo>→<supr> Codex Suprasliensis

< 158v >

1. ꙗ҅ко и҅ пророкъ глагол҄етъ· чловѣкъ ѥ҅стъ
   καθὰ καὶ ὁ προφήτης λεγει· Καὶ ἄνθρωπός ἐστιν,
2. и҅ кто раꙁоумѣѥ҅тꙑ и҆· се повелѣ да ꙁнаме-
   καὶ τίς γνώσεται αὐτόν; Τοῦτο δὲ προέταξεν ἵνα σημαί-
3. наѥ҆· ꙗ҅ко и҅ и҅но нѣчто ѥ҅стъ· ѥ҅же ѥ҅стъ богъ·
   νῃ, ὅτι καὶ ἄλλο τί ἐστιν, ὅπερ ἐστί Θεός.
4. кде положисте и҆· и҅ мариа и҅ди рече и҅ виждъ
   Ποῦ τεθείκατε αὐτόν; Ἡ δὲ Μαρία· Ἔρχου, φησίν, καὶ ἴδε,
5. господи· и҅ просль҆ꙁи їс꙯· почто бѣ просль҆-
   κύριε, καὶ ἐδάκρυσεν ὁ Ἰησοῦς. Τίς δὲ χρεία δακρύ-
6. ꙁити· ѥ҅гоже по малѣ хотѣ вь҆ставити·
   ειν, ὃν ἔμελλεν ἀνιστᾶν μετ' ὀλίγον;
7. нъ просль҆ꙁи їс꙯· да чловѣколюбь҆ствиꙗ҆·
   Ἀλλ' ἐδάκρυσεν ὁ Ἰησοῦς, ἵνα ... τὸ φιλάνθρωπον ...
8. Еже плакати съ плачѫштии҅ми· дѣломъ па-
   τὸ κλαίειν μετὰ κλαιόντων ἔργῳ μᾶλ-
9. че и҅ли словомь нао̑учитъ· проꙁ с льꙁи їс꙯· а҅
   λον ἢ λόγῳ διδάξῃ. Ἐδάκρυσεν ὁ Ἰησοῦς ...
10. не въсплака· ѥ҅же бо непросль҆ꙁити о҅тънѫ-
    οὐκ ἐπένθησεν, τὸ μὲν ἀδάκρυτον παντε-
11. дь҆ а҆кꙑ жестость҆· и҅ нечловѣколюбиѥ о҅тъ-
    λῶς ὡς ἀπηνὲς καὶ ἀπάνθρωπον παρ-
12. мештꙙ· а҅ ѥ҅же любоплакати· то а҅кꙑ слаб^о
    αιτούμενος, τὸ δὲ φιλοπενθὲς ὡς ἀγενὲς
13. и҅ не мѫжь҆ствь҆но и҅справь҆ꙗ҅ѧ҆· чинъ же по-
    καὶ ἄνανδρον διωθούμενος· τάζιν δὲ ἐπι-
14. ложивъ милости просль҆ꙁи· ҅Идетъ къ
    τιθεὶς τῇ συμπαθείᾳ ἐδάκρυσεν. Ἔρχεται ἐπὶ
15. пештерѣ видитъ камꙑ връхоу жоупи-
    τὸ σπήλαιον, καὶ θεωρεῖ λίθον ἐπικείμενον τῷ μνή-
16. шта лежꙙшть҆· повелѣ стоѧ҅штии҅мъ
    ματι. Κελεύει τοῖς παρεστῶσιν
17. тоу жидомъ о҅тъвалити камꙑкъ· гла-
    Ἰουδαίοις ἀποκυλῖσαι τὸν λίθον, ὁ λέ-
18. гол҄ꙙи҅ а҅ште вѣрѫ и҅мате· а҅кꙑ ꙁръно·
    γων· Ἐὰν πίστιν ἔχητε ὡς κόκκον,
19. речете горѣ сеи вь҆стани врь҆ꙁи сꙙ въ мо-
    ἐρεῖτε τῷ ὄρει τούτῳ· ἄρθητι καὶ βλήθητι εἰς τὴν θάλασ-
20. ре· тако бѫдетъ вамъ· како нꙑнꙗ самꙿ
    σαν, καὶ γενήσεται ὑμῖν, πῶς νῦν αὐτὸς
21. не можеши о҅тъвалити камꙑка· нь҆ не
    ἀδυνατεῖς ἀποκυλῖσαι τὸν λίθον; Ἀλλ' οὐχ
22. а҅кꙑ не могꙑ се творѫ рече· нъ да не мь҆-
    ὡς ἀδυνατῶν τοῦτο ποιῶ, φησίν, ἀλλ' ἵνα μὴ δό-
23. нꙙтъ мь҆чьтоу бꙑти творимоуо̑умоу·
    ξωσι φαντασίαν εἶναι τὸ γινόμενον,
24. вел҄ѫ самѣмъ жидомъ рѫками о҅тъва-
    ἐπιτάσσω αὐτοῖς τοῖς Ἰουδαίοις ἰδίαις χερσὶν ἀπο-
25. лити камꙑкъ· бол҄ьшеѥ чоудо себѣ о҅-
    κυλῖσαι τὸν λίθον, τὸ μέγιστον σημεῖον ἐμαυτῷ κατα-
26. ставь҆ꙗѧ҆· да сами послоуси бѫдѫтъ·
    λιμπάνων· ἵνα αὐτοὶ μάρτυρες γένωνται
27. мноѭ̑ бꙑваѭ̑штии҅мъ чоудесемь҆·
    τῶν ὑπ' ἐμοῦ γενομένων σημείων.
28. таче по о҅тъвал҄ении҆ камꙑка· вь҆ꙁь҆рѣ-
    Εἶτα μετὰ τὸ ἀποκυλῖσαι τὸν λίθον, ἀνα-
29. въ на небо рече· о҅ть҆че благодарѫ тꙙ· ꙗ҅-
    βλέψας εἰς τὸν οὐρανόν, εἶπεν· Εὐχαριστῶ σοι, πάτερ, ὅ-
30. ко о̑услꙑша мене· къгда же моли сꙙ·
    τι ἤκουσάς μου. Πότε δὲ προσηύξατο;

Iohannes Chrysostomus· In Lazarum homilia 2