<oo>→<supr> Codex Suprasliensis

< 156v >

1. свꙙтааго о҅ц꙯а нашего їѡ̑а҅нна ꙁлатоо̑устааго слово о҅ четврь҆-
   Εἰς τὸν τετρα-
2. тодь҆нь҆нѣѣ҅мь҆ лаꙁари ⁘
   ήμερον Λάζαρον [β'].
3. ꙗко се мати чꙙдолюба· подавъши съсъ
   Ὧσπερ μήτηρ φιλότεκνος ἐπιδοῦσα τὴν θηλὴν
4. младеньцоу· веселитъ сꙙ дѣтиштꙋ
   τῷ νηπίῳ τέρπεται τοῦ παιδὸς
5. привлачꙙштоу мꙙкъкѫ пиштѫ
   ἐφέλκοντος τὴν ἁπαλὴν τροφὴν
6. млѣка· таже ѥ҅гда сꙙ сьсꙙде млѣ-
   τοῦ γάλακτος· ἐπειδὰν δὲ ὁ θρόμβος τοῦ γάλακ-
7. ко и҅ о҅сꙑрѣѥ҆· ꙁаградитъ пѫть҆
   τος τυρωθεὶς ἐμφράξῃ τοὺς ὀχετοὺς
8. сь҆соу· тьгда и҅ дѣтишть҆ плачетъ и҅ мати
   τοῦ μαζοῦ, τότε δὴ καὶ τὸ παιδίον κλαυθμυρίζει, καὶ ἡ μήτηρ
9. болитъ· навꙑкъши о҅бꙑчаѥ҅мъ крь҆ми-
   ὀδυνᾶται. τὴν μὲν προαίρεσιν τοῦ τρέφειν
10. ти дѣтишть҆· а҅ пиштꙙ не подаѥ҅мꙑ
    ἡπλωμένην ἔχουσα, τὴν δὲ τροφὴν μὴ ἐπιδιδομένην
11. видꙙшти ⁘
    ὁρῶσα·
12. Такоже и҅ мꙑ прь҅вꙑи съсъ подавъше о̑умоу
    ὡσαύτως δὲ καὶ ἡμεῖς τῇ προτεραίᾳ τὴν θηλὴν τῆς διανοίας
13. вашемоу веселꙗа҅хомъ сꙙ· вамъ сѫште-
    ὑμῖν ὑποβαλόντες ἐτερπόμεθα ὑμῶν ἐφελκόν-
14. мъ млѣка словъмъ· таже ѥ҅гда ꙁабꙑти-
    των τὸ γάλα τοῦ λόγου ὅτε δὲ τὸ τῆς λή-
15. ꙗ о҅блакъ· пришъдъ на о̑умъ слово стави·
    θης νέφος ὑποδραμὸν τῇ διάνοιᾳ, τὸν λόγον ἀνέκοψεν,
16. тъгда же и҅ вꙑ раꙁгнѣвасте сꙙ· акꙑ лиси
    τότε δὴ καὶ ὑμεῖς ἠγανακτήσατε ὡς ἀποστε-
17. сѫште е҅уагг҄елискꙑи҅хъ о̑учении раꙁоу-
    ρούμενοι τῶν εὐαγγελικῶν διδαγμάτων τὰ νοήμα-
18. ма· и҅ мꙑ печалихомъ сꙙ ть҆штаниѥ и҅мѣ-
    τα, καὶ ὑμεῖς ἐδυσφοροῦμεν, τὴν μὲν προθυμίαν ... ἔχον-
19. ѭ̑ште· како се сълоучи сꙙ намъ да раꙁоу-
    τες ... Ἀλλ' ἴσως τοῦτο συμβέβηκεν ἡμῖν, ἵνα γνῶ-
20. мѣѥ҅мъ· ꙗ҅ко ни хотꙙштоуо̑умоу ни те-
    μεν, ὅτι οὔτε τοῦ θέλοντος, οὐ δὲ τοῦ τρέ-
21. кѫштоуо̑умоу· ни женѫштоуо̑умоу·
    χοντος, οὐδὲ τοῦ διώκοντος,
22. нъ милоуѭ̑штоуо̑умоу богоу· То сѣ о̑у-
    ἀλλὰ τοῦ ἐλεοῦντος θεοῦ. δεῦρο τοιγαρ-
23. бо ѥ҅лма подаѥ҅тъ богъ· глагол҄ѫштии҅мъ
    οῦν, ἐπειδήπερ θεὸς δίδωσι τοῖς λέγουσι
24. даръ· не властиѭ̑ глагол҄ѫштии҅хъ· нъ
    χάριν, οὐ διὰ τὴν ἀξίαν τῶν λεγόντων, ἀλλὰ
25. потрѣбованиꙗ дѣл҄ьма слоушаѭ̑штиї-
    διὰ τὴν χρείαν τῶν ἀκουόν-
26. хъ· того моливъше о҅тъ нꙑнꙗчоу почъ-
    των, αὐτὸν παρακαλέσαντες, ἀπὸ τῶν ἀρτίως ὑμῖν ὑπανα-
27. тенꙑи҅хъ намъ· е҅уагг҄ельскꙑихъ о̑уче-
    γνωσθέντων εὐαγγελικῶν ἀναγνωσμά-
28. нии҆· противѫ силѣ питиꙗ҆ о̑ученио̑у
    των κατὰ δύναμιν τὸ πότιμον τῆς διδασκαλίας
29. почрьпѣмъ водѫ· Бѣ нѣкто болꙙ лаꙁарь҆·
    ἀρυσώμεθα νᾶμα. Ἦν τις ἀσθενῶν,
30. рече о҅тъ виѳаниѧ· о҅тъ вь҆си мариѧ·
    φησίν, Λάζαρος ἀπὸ Βηθανίας ἐκ τῆς κώμης Μαρίας

Iohannes Chrysostomus· In Lazarum homilia 2