<oo>→<supr> Codex Suprasliensis

< 155r >

1. ѥ҅стъ· сице ѥ҅динѣмъ гласомъ въ породѫ вь҆ве-
   Ἁπλῶς οὕτως διὰ μίαν φωνὴν εἰς τὸν παράδεισον εἰσά-
2. де· ни ни· о҅но беꙁ мене бꙑстъ· ни се беꙁъ о҅-
   γεις; Ἀλλ' οὔτε γὰρ ἐκεῖνο χωρὶς ἐμοῦ γέγονεν, οὔτε τοῦτο χωρὶς τοῦ Πα-
3. ть҆ца ми· и҅ се бо моѥ҆ и҅ о҅но о҅ть҆че· а҅ꙁъ бо въ о҅ть-
   τρός μου, ἀλλὰ καὶ τοῦτο ἐμὸν καὶ ἐκεῖνο τοῦ Πατρός μου. Ἐγὼ γὰρ ἐν τῷ Πα-
4. ци и҅ о҅ть҆ць҆ вь҆ мь҆нѣ· и҅ да видиши ꙗ҅ко не бꙑ-
   τρί, καὶ ὁ Πατὴρ ἐν ἐμοί. Καὶ ἵνα ἴδῃς, ὅτι οὐκ ἐγένε-
5. стъ молитвꙑ дѣло· ѥ҅же въставити мрь҆-
   το προσευχῆς ἔργον τὸ ἀναστῆναι τὸν νε-
6. тваа҅го· послоушаи҆ молитвꙑ что бо рече·
   κρόν, ἄκουσον τῆς προσευχῆς. Τί γάρ φησιν;
7. благодарѫ ти о҅ч꙯е ꙗ҅ко слꙑша мене· что бо
   Εὐχαριστῶ σοι, Πάτερ, ὅτι ἤκουσάς μου. Τί γάρ
8. рече· ничтоже къ о҅тцоу прѣжде словесе сег^о·
   εἶπεν· Οὐδὲν πρὸς τὸν πατέρα πρὸ τοῦ ῥήματος τούτου.
9. и҅ рече ꙗ҅ко слꙑша мене· ничсоже не вѣшта
   Καὶ λέγει ὅτι· Ἤκουσάς μου, οὐδέν ἐφθέγξατο
10. прѣжде гласа сего· тоже глагол҄етъ ꙗ҅ко слꙑ-
    πρὸ τῆς φωνῆς ταύτης. Καὶ λέγει· Εὐχαριστῶ σοι, ὅτι ἤκου-
11. ша мене· се молитвꙑ о҅браꙁъ ѥ҅стъ· се ꙁнаме-
    σάς μου. Τοῦτο προσευχῆς εἶδός ἐστι, τοῦτο τύπ-
12. ниѥ мол҄ению̑· благодарѫ ти ꙗ҅ко слꙑшаѥ҅ши
    ος ἱκεσίας; Εὐχαριστῶ σοι, ὅτι ἤκουσάς
13. мене· а҅ꙁъ же рече вѣдѣ ꙗ҅ко присно мене слꙋ-
    μου. Ἐγὼ δέ, φησίν, ᾔδειν ὅτι πάντοτε μου ἀκού-
14. шаѥ҅ши· то почто о҅ н҄ихъже вѣси тѫжи-
    εις. Τί οὖν περὶ ὧν οἶδας παρενοχ-
15. ши· нъ о҅крь҆сть҆ стоѧ҅штааго сего дѣл҄ьма
    λεῖς; Ἀλλὰ διὰ τὸν περιεστηκότα
16. народа рѣхъ· да раꙁоумѣѭ̑тъ ꙗ҅ко тꙑ
    ὄχλον εἶπον, ἵνα γνῶσι, ὅτι σύ
17. мꙙ поусти· дѣѣ҅ши ли ꙗ҅ко мрь҆твааго
    με ἀπέστειλας. Μή τι διὰ τὸν νεκρὸν
18. дѣл҄ьма моли сꙙ· дѣѣ҅ши рече о҅тче пове-
    προσηύζατο ; μὴ ἱκέτευ-
19. ли да вь҆станетъ лаꙁарь҆· дѣѣ҅ши рече о҅ть҆-
    σεν ἵνα ἀναστῇ ὁ Λάζαρος; μὴ εἶπε· Πά-
20. че повели сь҆мрь҆ти послоушати мене· дѣѣ҅-
    τερ, κέλευσον τὸν θάνατον ὑπακοῦσαι; μὴ
21. ши рече повели да и҅ адъ вратъ ꙁа ^не ключи-
    εἶπε, Πάτερ, κέλευσον τῷ ᾅδῃ, μὴ τὰς πύλας ἀποκλεί-
22. тъ· нъ скоро мрьтвааго да и҅ꙁдастъ· нъ о-
    σῃ, ἀλλὰ προθύμως τὸν νεκρὸν ἀποδοῦναι; Ἀλλὰ
23. крь҆сть҆ стоѧ҅штааго сего народа дѣл҄ьма
    διὰ τὸν περιεστῶτα τοῦτον ὄχλον
24. рѣхъ да раꙁоумѣѭ̑тъ вь҆си ꙗ҅ко тꙑ мꙙ поу-
    εἶπον ἵνα γνῶσι πάντες, ὅτι σύ με ἀπέστει-
25. сти· никакоже нѣстъ бꙑвъшеѥ҅ се чоудо
    λας. Οὐκοῦν οὐκ ἔστι τὸ γινόμενον σημεῖον,
26. нъ въглашениѥ пришъдъшии҅мъ· ви-
    ἀλλὰ κατήχησις τῶν παρόντων. Εἶ-
27. дѣ ли како не бꙑ молитва мрь҆твааго дѣ-
    δες πῶς οὐκ ἐγένετο ἡ προσευχὴ διὰ τὸν νεκρόν,
28. л҄ьма· нъ пришъдъшии҅хъ дѣл҄ьма невѣ-
    ἀλλὰ διὰ τοὺς παρόντας ἀπί-
29. рънꙑи҅хъ· да раꙁоумѣѭ̑тъ рече ꙗ҅ко тꙑ
    στους, ἵνα γνῶσι, φησίν, ὅτι σύ
30. мꙙ поусти· то како и҅мамъ раꙁоумѣти
    με ἀπέστειλας. Καὶ πῶς ἔχομεν γνῶναι,

Iohannes Chrysostomus· In quartriduanum Lazarum homilia 1