<oo>→<supr> Codex Suprasliensis

< 046v >

1. сѫждени бꙑшꙙ на ꙗ҅снѣ вь҆сѫ ношть сто-
   αἴθριοι διανυκτερεύειν κατεδικάσθησαν
2. ꙗти· ѥ҅гда вѣтръ лютъ сѣверъ вѣꙗ҅ше
   ὅτε
3. не прѣстаѧ· ѥ҅ꙁеро же бѣ о҅ н҄емъ ьже и҅ градъ
   λίμνη μέν, περὶ ἣν ἡ πόλις
4. сътворенъ бꙑстъ· вь҆ н҄емь҆же си истра-
   κατῴκισται, ἐν ᾗ ταῦτα δι-
5. даа҅хѫ ст꙯ии҆· ꙗ҅коже се пол҄е сътворено бѣ·
   ήθλουν οἱ ἅγιοι, οἷόν τε πηδίον
6. кон҄емъ тешти· то съ прѣтворь҆шоу мраꙁꙋ
   ἱππήλατον ἦν, μεταποιήσαντος αὐτὴς τοῦ κρυστάλλου
7. ѥ҅го и҅ съмръꙁъше сꙙ велми· пѣши и҅ съ-
   καὶ ἠπειρωθεῖσα τῷ κρύει ἀσφαλῶς
8. ноуꙁни по н҄емоу хождаа҅хѫ· рѣкꙑ же прі-
   ὑπὲρ νῶτον πεζεύειν παρείχετο τοῖς περιοίκοις, ποταμοὶ δὲ ἀέν-
9. сно текѫштꙙ сташꙙ помръꙁъшꙙ· мꙙ-
   ναα ῥέοντες, τῷ κρυστάλλῳ δεθέντες, τῶν ῥείθρων ἔστησαν, ἥ τε ἁπα-
10. къкоѥ҅ же ѥ҅стъство водь҆ноѥ҅· камени-
    λὴ τοῦ ὕδατος φύσις πρὸς τὴν τῶν λί-
11. ѥ подраживо прѣтвори сꙙ· сѣверъ же лю-
    θων ἀντιτυπίαν μετεποιήθη, βορέου δὲ δρι-
12. тъ вѣѧ вь҆се вь҆ н҄емъ ьже дш꙯а бѣ на съмрꙿ-
    μεῖαι πνοαὶ τὸ ἔμψυχον ἅπαν ἐπὶ τὸν θάνατον
13. ть҆ рѣа҅ше· тъгда о҄убо слꙑшавъше пове-
    ἤπειγον. Τότε τοίνυν ἀκούσαντες τοῦ προσ-
14. лѣниѥ҅· съмотри же ми вь҆ се мѣсто· не-
    τάγματος (καὶ σκόπει μοι ἐνταῦθα
15. побѣдимоѥ҅ же мѫжь сь радостиѭ҄· о҅тъ-
    τῶν ἀνδρῶν τὸ ἀήττητον), μετὰ χαρᾶς ἀπορ-
16. връгъ къждо и҅ послѣдь҆н҄ѫѫ срачицѫ
    ρίψαντες ἕκαστος καὶ τὸν τελευταῖον χιτῶνα,
17. къ съмрь҆ти мраꙁь҆нѣи҅ и҅дѣа҅хѫ· ꙗ҅коже
    πρὸς τὸν διὰ τοῦ κρύους ἐχώρουν θάνατον, ὥσπερ
18. се богатъство грабити· сами себе поо҄у-
    ἐν σκύλων διαρπαγῇ ἀλλήλοις ἐγκελευό-
19. штаѭ҄ште и҅ глагол҄ѫште· ѥ҅да съ риꙁъ
    μενοι. „Μὴ γὰρ ἱμάτιον, φησί,
20. съвлачимъ сꙙ· нъ ветъхаго чловѣка о҅тъ-
    ἀποδυόμεθα, ἀλλὰ τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον ἀπο-
21. лагаѥ҅мъ· тьлѣѥ҅маа҅го похоть҆ми прѣ-
    τιθέμεθα, τὸν φθειρόμενον κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τῆς ἀπά-
22. ль҆сти· хвалимъ тꙙ г꙯и съ сеѭ҄ риꙁоѭ҄· и҅
    της. Εὐχαριστῶμέν σοι, κύριε, τῷ ἱματίῳ τούτῳ
23. грѣхъ съ себе съвлачꙙште· пон҄еже ꙁа ꙁꙿ-
    τὴν ἁμαρτίαν συναποβάλλοντες. Ἐπειδὴ διὰ τὸν ὄ-
24. миꙗ҆ о҅блѣкохомъ сꙙ ха꙯ дѣл҄ьма съвлѣ-
    φιν ἐνεδυσάμεθα διὰ τὸν Χριστὸν ἐκδυ-
25. цѣмъ сꙙ· не моꙁѣмъ риꙁъ штꙙдѣти
    σώμεθα. Μὴ ἀντισχώμεθα ἱματίων
26. ꙁа породѫ ѭ҄же погоубихомъ· чꙿто въ-
    διὰ τὸν παράδεισον ὃν ἀπωλέσαμεν. Τί ἀν-
27. ꙁдамъ гв꙯и· съвлѣченъ бꙑстъ и҅ нашь г꙯ь·
    ταποδῶμεν τῷ κυρίῳ; Ἐξεδύθη ἡμῶν καὶ ὁ κύριος.
28. чꙿто ѥ҅стъ велико рабови тожде подъѧ҅ти
    Τί μέγα δούλῳ τὰ τοῦ δεσπότου παθεῖν;
29. ѥ҅же и҅ г꙯ь· паче же и҅ самого г꙯а мꙑ ѥ҅смъ съ-
    Μᾶλλον δὲ καὶ αὐτὸν τὸν κύριον ἡμεῖς ἐσμεν οἱ ἐκ-
30. вль҆къшеи· о҅и҅ми бо дръꙁнѫшꙙ сътворіти·
    δύσαντες”. Στρατιωτῶν γὰρ ἐκεῖνο τὸ τόλμημα,

Laudatio in XL martyres Sebastenos